Ik zat de afgelopen twee weken in een flinke dip. Een coronadip. Het was een samenloop van omstandigheden. Ik had al geruime tijd last van bijwerkingen van medicatie. Toen het kwartje viel dat het daar wel eens aan zou kunnen liggen, brak de coronacrisis uit. Ik vond het niet iets om op dat moment de huisarts mee lastig te vallen, dus sukkelde ik door. Tot het vorige week echt niet meer ging en ik er ook psychisch last van kreeg. De assistente was begripvol en mijn huisarts die me binnen het uur terugbelde voor een telefonisch consult nog meer. Meteen stoppen met die pil was het advies. En dat ik een coronadip had, was helemaal niet zo gek. Daar hadden meer mensen last van. Het was ook allemaal niet makkelijk, zei ze. En helemaal niet als je alleen woont. Dat luchtte op.

Dat stomme haar van mij

Het werk hield me van de straat en uit mijn hoofd. Tenminste totdat ik klaar was met kranten maken. Ik merkte dat ik daarna nergens zin in had. Behalve een beetje stom Netflixen en gamen. Huis opruimen? Waarom zou ik. Er komt toch niemand langs. En dat stomme haar van mij. Dat werd alleen maar langer en dikker. Het groeide zo snel dat het leek alsof ik het met Pokon waste. Ik werd alsmaar chagrijniger. En haast depressief van mijn lange lokken. Ik wilde mijn mohawk terug. Het liefst bleef ik in mijn bed liggen. Gelukkig moest ik er elke ochtend uit voor de wandeling met mijn buuv. Want ja afspraak is afspraak. En ook tijdens de trainingen met Hilde beulde ik mezelf flink af.

Excuustruus

Hoe langer de dip duurde, hoe meer ik ook in oude valkuilen begon te trappen. Ik kreeg weer dieetgedachten. Dat mag ik niet eten, want dat is slecht. Oh ik heb zo hard gesport, deze week, ik mag best een frietje als avondeten. Ach en na al dat water drinken, heb ik ook wel een colaatje verdiend. Nee hoor vandaag hoef ik niet te trainen, want ik heb al zoveel gedaan deze week. De excuustruus in mij kwam weer boven drijven.

Sinterklaas

En toen was daar de woensdag, dat Mark Rutte versoepelingen aankondigde. De kappers mochten weer aan de slag. Ik durfde mijn kapper nog niet te appen. Ik wilde me niet opdringen. Gelukkig deed ze dat zelf. Wees er snel bij, want mijn agenda raakt al flink vol. Ik keek op haar site en boekte het eerste het beste plekje wat nog vrij was op de dinsdagmiddag. Ik telde de nachtjes slapen af als een kind in afwachting van Sinterklaas. Ja ik vond het best spannend. Maar wat voelde het goed… Langzaam maar zeker zag ik de echte Marielle terug in de spiegel.

(tekst loopt door onder foto)

Die knipbeurt, gisteren, deed wonderen voor mijn humeur en mijn energie. Twee uur daarna trainde ik als een beest met Hilde om daarna meteen mijn ontplofte woonkamer op te ruimen, te stofzuigen en te dweilen. Het was alsof ik weer lucht kreeg. Alsof ik de wereld weer aan kon. Dat ik weer terug was. Vanochtend stond ik, op mijn vrije dag, om half zeven naast mijn bed om met de buurvrouw vier kilometer te gaan wandelen. Daarna maakte ik eindelijk een begin met de cursus coaching bij HSP, die ik vorig jaar al zou doen. Om elf uur stipt stond de jongeman van Stella voor de deur met mijn nieuwe fiets. Die hing ik fluitend aan de stroom. Om vervolgens vol energie verder te gaan met het eerste hoofdstuk van de cursus. Ik scoorde een 8,7 op mijn huiswerk. Ik at zuurkool en pakte mijn opgeladen, nieuwe fiets voor een proefritje van 16 kilometer door het Drentse landschap. Wat ziet de wereld er anders uit, als je haar goed zit.

Die hele coronacrisis is ongelooflijk stom. Ik vind er niks aan om verplicht zoveel mogelijk thuis te moeten zitten. Na de eerste twee weken had ik een flinke dip. Ik maakte me oprecht zorgen om mijn mentale gezondheid. Over mijn ervaringen schreef ik een verhaal voor de krant. Want ik had niemand behalve mezelf om achter het behang te plakken.

Inmiddels zijn we alweer een paar weken verder. Wil ik mezelf af en toen nog steeds achter het behang plakken. Maar na een fijne Skypesessie met coach Isabelle wist ik ook dat ik het heel goed zelf kan. Ik verzuchtte de afgelopen weken al een paar keer dat ik zo blij was dat ik niet meer op mijn gehorige flat in Groningen woon. Daar was ik echt gillend gek geworden. Nu kom ik erachter dat deze hele crisis me ook veel goede dingen brengt.

Acht kilometer

De buuv en ik wandelen elke dag. Zes dagen in de week. Behalve op zondag. Dan mogen we uitslapen. We gaan vroeg de hort op, om zo weinig mogelijk mensen tegen te komen. Onze conditie groeit gestaag. Afgelopen week tikten we al een keer bijna de acht kilometer aan.

Ondertussen train ik ook nog via zoom met Hilde. Het is niet zo leuk als in het echt. Maar nog steeds heel leuk. Ook hier merk ik dat mijn conditie met sprongen vooruit is gegaan. Haalde ik in januari amper 15 keer touwtje springen achter elkaar. Het record ligt inmiddels op 71. En hoelahoepen kan ik opeens ook. Tenminste, als Hilde niet kijkt.

Maar het meest verbaas ik me nog over mijn mindset. Mijn doel aan het begin van het traject was lekker in mijn vel. Dat zit ik nu. Ondanks dat ik mijn lijf voelde veranderen, was dat in de kilo’s niet te zien. Dus ik nam mijn eten even wat beter onder de loep en ontdekte dat er nog genoeg te finetunen viel. In het weekend wilde ik nog wel eens losgaan op de cola en op vrijdag- en zaterdagavond lustte ik ook best een toastje brie of van die heerlijke eiersalade van de slager. En een ovenbitterbal tijdens de online vrijdagmiddagborrel sloeg ik ook niet over. De frisdrank heeft plaatsgemaakt voor in het weekend een glaasje vers geperste sinasappelsap, voor de rest drink ik water, koffie en thee. Gedachteloos toastjes brie of eiersalade wegknagen heb ik ook geschrapt. En die bitterbal of stuk taart op een verjaardag kan nog steeds. Als ik iets eet dan eet ik omdat ik het lekker vind en er echt zin in heb. Niet omdat ik vind dat het zo hoort of uit gewoonte.

Voorraad eten in de koelkast

Ik vroeg me de afgelopen week af, waarom dit me nu wel lukt. Mijn eetpatroon zo aanpassen. Het antwoord was eigenlijk heel simpel. Ik hoef momenteel niet zoveel ballen hoog te houden van mezelf. Ik hoef niet naar het werk te sjeezen, mijn kantoor zit boven. Ik hol niet elke dag naar de winkel. Ik heb een voorraad eten in de koelkast en vlees en diepvriesgroenten in de vriezer. Ik neem door die hele coronacrisis de tijd om mijn eetgewoonten te verfijnen. Dat geeft een goed gevoel. Neemt niet weg dat ik hoop dat we snel weer de deur uit kunnen. En dat ik dan mijn nieuwe patroon en gewoontes volhou.

‘Ik vind (in principe) dat iedereen over zijn eigen lichaam gaat. Roken, drinken, schransen, be my guest. Althans, tot een van mijn geliefden dringend een ic-bed nodig heeft en die allemaal zijn bezet door zwaarlijvige coronapatiënten. Dat zal zeker ten koste gaan van mijn liberale opvattingen en solidariteit’, schreef Bert Wagendorp onlangs in een van zijn columns in de Volkskrant. Ik las het en het deed pijn. Nog pijnlijker waren alle commentaren in de sociale media over mensen met overgewicht. Het kwam er op neer dat, wanneer mensen zoals ik corona krijgen en een IC-bed nodig hebben wij, als het aan deze toetsenbordridders ligt, maar moeten verrekken. Want ja dikke mensen schransen alleen en zorgen niet goed voor zichzelf. Wij zijn lui en hebben geen doorzettingsvermogen

Flinke dip

Ja ik schoot even in de paniek en in mijn oude gedrag. Wat als… Maar ik eet toch gezond… Ik zorg toch goed voor mezelf. Het bepaalde mede dat ik afgelopen weekend in een flinke dip belandde en niet zoveel zin had in wat dan ook. Het werd bank hangen en inderdaad minder goed voor mezelf zorgen. Precies dat wat fat-shamen altijd bij mij oproept. Waarom zou ik nog gezond leven. De wereld ziet me en heeft toch al zijn oordeel klaar. Maar ik ben er klaar mee. Als ik daaraan toegeef doe ik mezelf en al die mensen die me de afgelopen jaren hebben geholpen te worden wie ik ben, tekort. Ja, ik heb overgewicht en nee, ik schrans niet. Ik eet gezond. En nee ik heb geen gebrek aan doorzettingsvermogen, want anders had ik het diëten niet van mijn veertiende tot mijn vierenveertigste volgehouden. Ik ben niet mijn overgewicht.

Crashdieet

Dergelijke opmerkingen tijdens een crisis als deze zouden vijf jaar geleden bij mij meteen voor wekenlange paniek hebben gezorgd. En waarschijnlijk was ik de volgende dag al aan een crashdieet begonnen. Dat is nou net niet wat je moet doen meldt Internist Liesbeth van Rossum van het Erasmus MC in een interview met het Radio 1 Journaal. Ze steekt de schrikbarende IC-cijfers niet onder stoelen of banken, maar waarschuwt dat een crashdieet een niet goed werkend immuunsysteem verder kan aantasten door een gebrek aan voedingsmiddelen. Ook stress is een oorzaak van overgewicht. En we leven in een stressvolle tijd. In het interview zegt ze dat het veranderen van eet- en leefpatroon tijd kost en dat je je beter kan troosten met een gezond eetpatroon in deze crisis en ervoor zorgen dat de kilo’s niet verder toenemen, dan nu te gaan crashen.

Toetsenbordridders

Aan dergelijke informatie heb ik meer dan al die toetsenbordridders en columnisten met hun vooroordelen die nergens op slaan. Het bewijst ook dat ik lang geleden de juiste weg al ben ingeslagen met het veranderen van mijn eet- en bewegingspatroon. Ik sta morgenvroeg om zeven uur weer zonder morren op om om half acht aan mijn dagelijkse wandeling met de buurvrouw te beginnen. Een ding weet ik zeker na al die grappen die ik over zwaarder uit de crisis komen, heb gelezen. Deze volle vrouw gaat dat niet gebeuren!

Zorg goed voor jezelf, en voor elkaar.

Ik werk al meer dan twee weken vanuit mijn thuiskantoor. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Nog voordat de regering iedereen verplichtte om zoveel mogelijk van uit huis te werken, was ik er om privéredenen al mee begonnen. Na die eerste week verheugde ik me op het weerzien met mijn collega’s. Dat liep even anders. De regering kondigde maatregelen aan om de verspreiding van het virus in te dammen. Tot 6 april. Langer thuis werken dus. En ook nog eens niet naar buiten omdat ik flink verkouden was.

Vijf dagen bivakkeerde ik verplicht binnenshuis. Ik had gelukkig genoeg eten voor een week in huis en twee weken zou ik er eventueel ook wel mee redden. Ik was gewoon aan het werk, want het voelde als een simpele verkoudheid. Twee keer was er contact met de buren face to face, toen ze wat boodschappen kwamen brengen. Maar wel op gepaste afstand. Raar gevoel. Ik ben zo gewend om mensen binnen te vragen. Die gastvrijheid is een van de dingen die ik op dit moment het meeste mis.

Zak chips en een zacht dekentje

Die gepaste afstand is nu de nieuwe norm. Maar hoe blijf je mentaal en fysiek gezond in corona-tijden. Een belangrijke vraag voor mezelf. Het makkelijkste zou zijn om de komende weken met een zak chips onder een zacht dekentje op de bank te vertoeven. Ik was ook bang dat ik daarin zou vervallen. Gelukkig gebeurt dat niet. Ja, ik heb best wel een zak chips leeg gegeten. Twee zelfs. Maar niet van die grote en niet elke avond.

Ik heb goede en wat mindere dagen. Maar iedere ochtend om zeven uur gaat de wekker. Ook in het weekend. Een uur later stap ik naar buiten om een wandeling met de buurvrouw te maken. Sociaal contact op gepaste afstand. Minimaal anderhalve meter van elkaar. De eerste dagen ingewikkeld. Nu verheug ik me er iedere ochtend op. Daarna ontbijten en aan het werk. Ik begin de werkdag een stuk frisser.

Vrijdagmiddagborrel

En de trainingen met Hilde gaan natuurlijk nog steeds door. Ieder in zijn eigen huis. Via Zoom. En vanmiddag een virtuele vrijmibo met de familie. Handig dat dat kan. Hoe lang het gaat duren? Geen idee. Ik kijk halsreikend uit naar dinsdag. De dag dat de premier aankondigt wat er met de scholen gaat gebeuren. Dan weten we meer. Voorlopig houden we gepaste afstand.

En toen kwam de paniek toch. Ik had me zo voorgenomen om het niet te doen maar het gebeurde toch. Tijdens de volle bak training met Hilde. Online. Tijdens de grondoefeningen werd ik opeens heel duizelig. Achteraf helemaal niet zo gek als je bloedsuikerspiegel te laag is, omdat je de hele dag al net iets te weinig hebt gegeten en wel stevig traint. Maar ik vloog in standje paniek.

We besloten de training voortijdig af te kappen, want we waren tocht al bijna klaar. Ik had best stevig getraind. Het rennen op de plaats, dit keer zonder te stoppen. En het touwtje springen. Nieuw record, 37 keer achter elkaar op een flink tempo. Marielle doet geen half werk. Met de stress die ik stiekem toch wel had van al het nieuws rondom het Corona virus, was het helemaal niet zo gek dat mijn lijf zo reageerde.

Snotverkouden

Ik gebruikte de avond om tot rust te komen en te relativeren. Wat in deze tijd niet zo makkelijk is. Ik ging vroeg naar bed en… Werd om drie uur snotverkouden wakker. Dus toch. Het voelde aan als een gewone verkoudheid, maar ook daarbij moet je je aan het advies van het RIVM houden. Werken vanuit huis en niet op pad voor de krant. Het zijn geen tijden om burgerlijk ongehoorzaam te zijn.

Nieuwsrantsoen

Zo’n zelfisolatie maakt je wel heel creatief in het verzamelen van verhalen. Ik zocht contact met een vriendin, die ZZP’er is. Maakte met haar een nuchter en hoopvol verhaal over de hele situatie. En… Ik zette mezelf op nieuwsrantsoen. Lastig als nieuwsjunk, maar het moet. Op Facebook ontvolgde ik mensen die met allerlei complottheorieën mijn nieuwsfeed binnenkwamen. Niet omdat ik mijn kop in het zand steek, maar om mezelf te beschermen tegen alle prikkels. Ik ben net iets te vaak fysiek ziek geworden van alles opzuigen wat er in de media over heftige wereldgebeurtenissen wordt gemeld. En wat moet je nou precies geloven. Wat ik overdag tijdens mijn werk meekrijg is meer dan genoeg. Juist in heftige tijden moet je jezelf beschermen om het angstduiveltje buiten de deur te houden.

Wees lief voor jezelf en voor elkaar!

Het verhaal wat ik deze week schreef, lees je hier.

Mijn vorige post is alweer enige tijd geleden. Dat had alles te maken met droevig nieuws dat onze familie onlangs trof. Ik had er even geen zin in. Net zoals ik geen zin had om te sporten. Of andere dingen te doen. Dat sporten probeerde ik dan wel. Vorige week dinsdag ploegde ik dwars door een stevige wind naar Hilde. Om daar vervolgens in huilen uit te barsten. We eindigden aan tafel met een kopje thee en een mooi gesprek. Over goed voor jezelf en een ander zorgen, gesproken. Na een uur ploegde ik door de wind naar huis en bedacht me: volgende week weer lekker knallen tijdens de training.

Snotterige neus

En toen kwam dit weekend het bericht dat je zo veel mogelijk thuis moest blijven en thuis werken indien mogelijk. In eerste instantie dacht ik daar een beetje licht over. Ik snapte het standpunt van de overheid. Maar een op een trainen met Hilde zou toch wel moeten kunnen. Totdat echt alles op de winkels na dicht ging. ‘Gaan we online trainen, dinsdag’, opperde ik in de app. ‘Ja.’

Mooi, dacht ik. En toen kwam de maandag. De premier had net zijn speech gehouden. Ik ben al weken snotterig en mijn neus jeukt, voelt geïrriteerd aan. En ik had ook al een week een droge, rauwe keel. Ik schoot in standje paniek, dacht dat ik het virus had en maakte een plan de campagne. Ik zou vanochtend in alle vroegte genoeg boodschappen doen en dan daarna mezelf tot eind volgende week in huis opsluiten. Niet goed voor mijn geestelijke gezondheid, maar zo zou ik niemand aan kunnen steken.

Luchtvochtigheid

Toen ik vanochtend wakker werd, beseften mijn hersens opeens dat dit voor mij in de winter en voorjaar wel hele normale klachten zijn. Ik huppelde naar beneden en keek op de luchtvochtigheidsmeter. Jawel hoor, veertig procent. En een uur later was het zelfs dertig procent. Uiteraard. De luchtvochtigheid is in deze tijd altijd te laag in mijn huis. De mechanische ventalatie stond al weken de hele dag door op twee. En ik ben veel thuis. Geen wonder dat mijn lijf op die lage luchtvochtigheid reageert.

Het zette me wel even aan het denken. Ik heb vanochtend wel de boodschappen gedaan. Nee ik heb niet gehamsterd. De komende anderhalve week hoef ik alleen maar verse groente, fruit en vlees te halen. Ik blijf zoveel mogelijk thuis. Begin de dag met mediteren en een stevige wandeling. Vroeg, voordat ik aan het werk ga. Zodat er zo weinig mogelijk mensen op straat zijn. Zo blijf ik toch in beweging en voorkom ik dat het duiveltje dat angststoornis heet, het in deze weken overneemt van mijn gezonde verstand.

Zorg goed voor jezelf… En voor elkaar!

‘Marielle, weet je waarom je nog single bent? Je bent gewoon te dik.’ Ik was met stomheid geslagen toen ik een oudere man dit tegen me hoorde zeggen. Hij had zich al vaker uitgelaten dat hij het maar vreemd vond. Een vrouw van boven de dertig, met een eigen huis en een auto, maar geen vent en kinderen. ‘Liever dik, dan lelijk’, flapte ik er tegen hem uit. Waarop hij boos werd, want ik kon hem toch echt niet lelijk noemen. Dat was niet beleefd.

Fatshamers

Ik vond het niet leuk op dat moment. Nog steeds niet. Dat hij mijn partnerloze leven verbond aan mijn omvang. Maar zoals ik het nu bekijk, klopte het wel. Ik was niet bepaald slank, maar dat was niet de reden waarom ik single was. Ik hield niet van mijn lijf. Dat had zo zijn redenen. Een daarvan waren fatshamers zoals hij. Die met negatieve opmerkingen dachten dat ze mij wel aan het afvallen zouden krijgen. En door die fatshamers dacht ik dat ik nooit goed genoeg zou zijn, dus geen enkele man of vrouw zou ooit geïnteresseerd zijn in mij. Gelukkig is mijn negatieve zelfbeeld verdwenen. Eet ik rustig een stukje taart en op mijn eigen verjaardag wel meer dan een. Zonder schuldgevoel.

Gamen en Lego bouwen

Inmiddels hou ik van mezelf en mijn lijf. Ik ben nog steeds single en dat is prima zo. Ik heb een fijn huis, een leuk leven en ben blij met mezelf. Leuke buren met kinderen die ik regelmatig mag lenen om leuke dingen mee te doen. Zoals gamen en Lego bouwen. Het kind in mij is er nog steeds en mag er zijn. En mocht ik ooit iemand tegenkomen in de liefde, dan wordt het latten. Ik hou van mijn vrijheid en van mezelf!

Ik zit op de bank. Ik heb koppijn en geen zin om te trainen. Maar ik heb afgesproken dat ik om vier uur bij Hilde ben. Buiten giert de wind om het huis. Net als een week geleden. Dus reken ik tien minuten extra fietstijd. Met frisse tegenzin trek ik mijn schoenen aan. Pak mijn spullen en spring op de fiets.

Limonade

‘Hoe gaat het?’ Koppijn zeg ik. Onderwijl haal ik de anderhalve liter fles water uit mijn tas. Ik heb vandaag thuis gewerkt en dan drink ik standaard te weinig. ‘Er zit limonade doorheen’, verontschuldig ik me. ‘Ja, en? Wat is daar mis mee?’ lacht Hilde. Ik realiseer me dat ik in oud gedrag verval. Hilde als een autoriteit zie, aan wiens voorwaarden ik moet voldoen en me verontschuldig voor iets wat in mijn hoofd op de lijst van foute producten staat. Ik lach en neem een ferme slok, voordat we beginnen.

Tja die lijstjes van foute producten. Af en toe vinden ze nog een weg terug in mijn hoofd. Vroeger waren ze nog heftiger aanwezig. Ik dacht dat ik goed bezig was. Maar dat was niet zo. Vorig jaar was ik uit eten met mijn 18-jarige nicht Myrte. We waren lekker aan het dikkedakken in mijn favoriete eetcafé. Zoals wel vaker komt het gesprek op vroeger. ‘Ja het was altijd gezellig bij jou. Maar als ik een ijsje kreeg of iets anders lekkers dan zat ik altijd alleen te eten, want jij deed niet mee.’ Dat was best wel confronterend. En heel eerlijk van haar. ‘Dat vond ik best wel jammer.’ Er ontspon zich een mooi gesprek, waarvan de rest tussen haar en mij blijft.

Ik trakteer!

Afgelopen zondag. Ik ben met mijn 17-jarige neef Nick in Groningen. Voordat we naar de verjaardag van zijn jongere broer gaan, hebben we afgesproken om nog even te fotograferen. Maar tante Mariëlle wil eerst koffie. Terwijl ik in mijn cappuccino bijt, merkt Nick op dat hij nog moet lunchen. Hij duikt in de kaart en vraagt: wil je ook iets lekkers? Ik trakteer!. Ik merk dat mijn lieve, leuke, idiote brein meteen weer op hol slaat. Er is straks ook nog taart en ik had me daarop verheugd. ‘Ja, doe mij maar iets met chocolade’, hoor ik mezelf zeggen.

Terwijl ik mijn vorkje in de brownie steek, voel ik me onoverwinnelijk. En ja ik heb ’s middags ook nog een klein stukje slagroomtaart gehad. Zonder schuldgevoel. Lekker gevoel.

Twijfel is het begin van wijsheid. Die spreuk hing lange tijd bij mijn ouders op het prikbord van het toilet. Ik heb vaak gedacht dat ik dan wel een hele wijze vrouw moet zijn. Ik heb wat getwijfeld in mijn leven. Van de kleinste dingen kon ik de grootste levensvragen maken.

Ik heb ook flink getwijfeld of ik wel aan dit blog moest beginnen. Want mensen gaan er wat van vinden. Door mijn ervaringen in het verleden ben ik misschien nog steeds wat vatbaar voor de meningen van derden. Met name wildvreemde derden. Want iedereen heeft een mening over dikke mensen (ja, ik ook!) en velen vinden dat ze dat ook uit mogen spreken. (Wat ik dan weer niet doe.)

Ben jij nog niet dik genoeg?

Ooit was ik eens vijftien kilo afgevallen. In die periode voetbalde ik graag en veel. Voor mijn studie moest ik naar Amsterdam en ’s avonds had ik in Leek afgesproken met vriendinnen. We zouden het eerste herenelftal aanmoedigen tijdens het Leekster Voetbalgala. Ik at voor het eerst in maanden een frietje, toen er een meneer naar mij toe kwam. ‘Ben jij nog niet dik genoeg?’ Het frietje waar ik mij zo op verheugd had, smaakte niet meer en belandde in de afvalbak.

Ik was voor de tweede keer in het ravijn dat burnout heet, gedonderd. Zo’n vijf jaar geleden. Ik wandelde veel, omdat dat goed voor me was. In de verte zag ik een hardloper aankomen. Hij naderde snel en klaarblijkelijk liep ik in de weg. Hij raakte me en riep: ‘aan de kant dikzak’. En ik ging daarna twijfelen of ik niet iets sneller opzij had moeten stappen. Ik dacht toen echt dat het mijn fout was, dat die man mij raakte. Terwijl hij natuurlijk ook een stap opzij had kunnen doen.

Mag ik je een advies geven

Ik was met vrienden uit eten geweest in Assen. Het was niet zo lang na de ramp met de MH17. De trein stond al op het perron, toen ik de trap op sprintte. Ik leek hem te gaan halen toen ik mij realiseerde dat ik was vergeten in te checken. Ik sprintte naar de incheckpaal en… de trein reed weg. Ik ging op een bankje uit zitten hijgen en wachtte op de volgende trein, toen er een meneer op mij afkwam. ‘Mag ik je een advies geven? Je moet niet boos worden.’ Het was geen vraag. Mijn antwoord van: doe maar niet , negeerde hij. ‘Misschien moet je meer sporten en minder eten. Dan had je die trein wel gehaald.’ Ik ontplofte. Hoe haalde hij het in zijn hoofd. Met een verontwaardigd: ‘ik zei toch dat je niet boos moest worden!’, maakte hij zich uit de voeten. En ik ging twijfelen. Ja ik was natuurlijk wel dik. En misschien moest ik toch nog meer gaan bewegen. Ik barstte in een onbedaarlijke huilbui uit en voelde me ellendig.

Ik moest op de foto. Ik kon er niet onderuit. Ik stond liever achter de camera dan ervoor. Ik ging klaar staan voor de fotografe. Maakte mijn nek lang zodat mijn onderkin minder dik leek. Ik vroeg of ze me iets van bovenaf wilde fotograferen, dan kwam ik er wat voordeliger op. ‘Ja je bent wel eens minder dik geweest.’ Ze zag dat ik schrok. ‘Ja dat mag toch best gezegd worden?’ Nee, dat hoeft niet gezegd te worden. Dat weet ik zelf ook wel. Helaas stond ik met mijn mond vol tanden en kon ik alleen maar wat stamelen.

Ik wil niet geconfronteerd worden met jouw vetrolletjes

Ik was dol op toneelspelen. Ik vond het doodeng, op toneel staan. Maar ook heel leuk. Zeker ook het proces van repeteren. Tijdens een repetitie trok een tegenspeler mijn jas open. ‘Goed zo, je hebt nu een wijder shirt aan. Ik wil niet geconfronteerd worden met jouw vetrolletjes.’ De week ervoor was mijn shirt volgens haar te strak geweest. Ik heb de serie voorstellingen afgemaakt en daarna zes jaar lang niet gespeeld. Ik durfde me op het toneel niet meer kwetsbaar op te stellen. De veiligheid binnen de spelersgroep was er niet meer.

Dergelijke ervaringen zorgen ervoor dat ik nog steeds twijfel. Zeker nu ik niet de meetbare cijfers voorop zet, maar mijn gevoel. Ik voel me goed en ik ben goed zoals ik ben. En ik krijg ongetwijfeld de vraag: denk je dat het nu wel lukt? Want ja alle diëten die ik in mijn leven heb gedaan, zijn jammerlijk mislukt. Maar dat komt omdat het diëten zijn en geen levensstijl. En dit blog vul ik vooral voor mezelf. En als er lotgenoten zijn die er iets aan hebben. Dan is dat mooi meegenomen.

Ik ben net iets te laat de deur uit gegaan. In theorie is het een kwartiertje fietsen van mijn huis naar station Assen, maar in werkelijkheid doe je er toch al snel twintig minuten over. Ik moet de vijf over half tien trein zien te halen en eigenlijk wil ik ook nog koffie. Om half parkeer ik mijn fiets onder het station. Normaal pak ik altijd de lift. Nu kijk ik naar de steile trap en pak zonder morren deze. Vastberaden stap ik de stationshuiskamer in.

De mooie volle vrouw achter de balie lacht me toe. ‘Ik zag je binnenkomen met een doel.’ Klopt. Een cappuccino extra sterk. Dat kan nog net. We kletsen en lachen wat terwijl ze mijn koffie klaar maakt. ‘Goeie reis en veel plezier’, roept ze terwijl ik zielsgelukkig met mijn cappuccino richting perron loop. Vandaag ga ik mijn reisvriendinnen zien.

Bijzondere gewaarwording

Het gesprek een dag eerder met Isabelle was weer een bijzondere. Ik had de afspraak een paar weken eerder gemaakt omdat ik bij vlagen nog wat last had van het auto-ongeluk van anderhalf jaar geleden. Maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik mezelf eindelijk ten volle accepteer. Inclusief mijn lijf. En dat was toch een bijzondere gewaarwording. Want alhoewel het de laatste tijd steeds beter ging. Ben ik nooit tevreden geweest over mijn lijf. Ik was eigenlijk heel vaak boos op mijn lijf. En probeerde ik het vaak te verhullen in wijde kleding. Tijd om mezelf in een mooie verpakking te steken, denk ik bij mezelf in de trein.

• 

Vinden jullie het ok om in Hoog Catharijne even bij Paprika binnen te lopen? app ik mijn vriendinnen. Dat is uiteraard geen probleem. Paprika is een fijne winkel voor vrouwen met rondingen. Bij binnenkomst pak ik meteen een prachtig bloemig bloesje. Vriendin een trekt een mooi tuniek uit het rek. ‘Deze zou ik ook even passen.’ De verkoopster komt aanzetten met het coca cola shirt waar ik naar gevraagd heb en vriendin twee wijst me op het groene shirt met Sunshine erop. Ik duik met vijf kledingstukken de kleedkamer in.

Twee maten kleiner

Het tuniek van vriendin een is meteen goedgekeurd. Het staat me geweldig, terwijl ik zoiets zelf nooit zou hebben uitgezocht. Ik straal. Ook het coca cola shirt staat me goed. Evenals de bloemenblouse, en het andere tuniekje waar ik mijn oog op heb laten vallen. Alleen het Sunshine T-shirt is veel te groot. Maar twee maten kleiner is ook die goedgekeurd. Ik kleed me om en kom met mijn armen vol mooie kleding de kleedkamer uit.

Zure mevrouw

Ik geef het aan de verkoopster en zeg blij: ‘Alles mag mee’. Op dat moment loopt er een mevrouw met een zuur gezicht voorbij en zegt: ‘Nou, nou, toe maar.’ Ik verkramp en schiet meteen in de verdediging: ‘Ik koop maar een paar keer per jaar nieuwe kleding.’ Op het moment dat ik het zeg, wil ik mijn tong er wel afbijten. Ik hoef aan een wildvreemde vrouw niet te verklaren waarom ik zoveel mooie, nieuwe kleren meeneem. Donder ik toch weer in die valkuil. Ik twijfel heel even, want Paprika is niet goedkoop. Moet ik dan misschien toch niet. Dan bedenk ik me hoe mooi en fijn ik me in de kleren voelde. Ik lach de zure mevrouw vriendelijk toe. Reken af en loop stralend de winkel uit.