Ik zat de afgelopen twee weken in een flinke dip. Een coronadip. Het was een samenloop van omstandigheden. Ik had al geruime tijd last van bijwerkingen van medicatie. Toen het kwartje viel dat het daar wel eens aan zou kunnen liggen, brak de coronacrisis uit. Ik vond het niet iets om op dat moment de huisarts mee lastig te vallen, dus sukkelde ik door. Tot het vorige week echt niet meer ging en ik er ook psychisch last van kreeg. De assistente was begripvol en mijn huisarts die me binnen het uur terugbelde voor een telefonisch consult nog meer. Meteen stoppen met die pil was het advies. En dat ik een coronadip had, was helemaal niet zo gek. Daar hadden meer mensen last van. Het was ook allemaal niet makkelijk, zei ze. En helemaal niet als je alleen woont. Dat luchtte op.

Dat stomme haar van mij

Het werk hield me van de straat en uit mijn hoofd. Tenminste totdat ik klaar was met kranten maken. Ik merkte dat ik daarna nergens zin in had. Behalve een beetje stom Netflixen en gamen. Huis opruimen? Waarom zou ik. Er komt toch niemand langs. En dat stomme haar van mij. Dat werd alleen maar langer en dikker. Het groeide zo snel dat het leek alsof ik het met Pokon waste. Ik werd alsmaar chagrijniger. En haast depressief van mijn lange lokken. Ik wilde mijn mohawk terug. Het liefst bleef ik in mijn bed liggen. Gelukkig moest ik er elke ochtend uit voor de wandeling met mijn buuv. Want ja afspraak is afspraak. En ook tijdens de trainingen met Hilde beulde ik mezelf flink af.

Excuustruus

Hoe langer de dip duurde, hoe meer ik ook in oude valkuilen begon te trappen. Ik kreeg weer dieetgedachten. Dat mag ik niet eten, want dat is slecht. Oh ik heb zo hard gesport, deze week, ik mag best een frietje als avondeten. Ach en na al dat water drinken, heb ik ook wel een colaatje verdiend. Nee hoor vandaag hoef ik niet te trainen, want ik heb al zoveel gedaan deze week. De excuustruus in mij kwam weer boven drijven.

Sinterklaas

En toen was daar de woensdag, dat Mark Rutte versoepelingen aankondigde. De kappers mochten weer aan de slag. Ik durfde mijn kapper nog niet te appen. Ik wilde me niet opdringen. Gelukkig deed ze dat zelf. Wees er snel bij, want mijn agenda raakt al flink vol. Ik keek op haar site en boekte het eerste het beste plekje wat nog vrij was op de dinsdagmiddag. Ik telde de nachtjes slapen af als een kind in afwachting van Sinterklaas. Ja ik vond het best spannend. Maar wat voelde het goed… Langzaam maar zeker zag ik de echte Marielle terug in de spiegel.

(tekst loopt door onder foto)

Die knipbeurt, gisteren, deed wonderen voor mijn humeur en mijn energie. Twee uur daarna trainde ik als een beest met Hilde om daarna meteen mijn ontplofte woonkamer op te ruimen, te stofzuigen en te dweilen. Het was alsof ik weer lucht kreeg. Alsof ik de wereld weer aan kon. Dat ik weer terug was. Vanochtend stond ik, op mijn vrije dag, om half zeven naast mijn bed om met de buurvrouw vier kilometer te gaan wandelen. Daarna maakte ik eindelijk een begin met de cursus coaching bij HSP, die ik vorig jaar al zou doen. Om elf uur stipt stond de jongeman van Stella voor de deur met mijn nieuwe fiets. Die hing ik fluitend aan de stroom. Om vervolgens vol energie verder te gaan met het eerste hoofdstuk van de cursus. Ik scoorde een 8,7 op mijn huiswerk. Ik at zuurkool en pakte mijn opgeladen, nieuwe fiets voor een proefritje van 16 kilometer door het Drentse landschap. Wat ziet de wereld er anders uit, als je haar goed zit.