Strontchagrijnig kwam ik aan bij Hilde. Ik had mijn dag niet. Eten ging al een paar dagen niet zoals ik wilde. Ik was het weekend weg geweest en had geen wekelijkse boodschappen gedaan. Dus had ik te weinig tussendoortjes mee en geen lunch. Tussen de middag had ik een tosti gehaald bij Bakker Bart. Dat zinde me eigenlijk niet, maar ik had het wel gedaan. Daarnaast was het koud en nat, noem het guur en wilde ik gewoon lekker warm met een kopje thee en een dekentje op de bank zitten. En dan moest ik ’s avonds ook nog voor de tweede avond op rij repeteren in Groningen. Als ik een afspraak in de sportschool had gehad, was ik niet gegaan.

Uitrazen

Al mopperend kwam ik binnen. Hilde liet me even uitrazen, terwijl ik mijn sportschoenen aantrok. We begonnen rustig aan met de warming-up en een paar oefeningen later was mijn boze bui voorbij. Toch merkte ik dat ik nog in standje sportschool ging. Tijdens de buikspieroefeningen wilde Hilde mij een compliment maken. Ik kan bij een bepaalde oefeningen mijn voeten niet plat op de grond zetten. Dus zit ik in een soort kleermakerszit. Ik onderbrak haar na een halve zin met ‘ja maar er zit wat in de weg bij mij’. Hilde maakte rustig haar zin af. ‘De manier waarop jij het doet is zwaarder.’ Oeps… Ik had met mijn antipathie tegen de sportschool, waar alles voor mijn gevoel altijd meteen goed moest, een aanname gemaakt. Foutje. ‘Bedankt voor het compliment’, lachte ik.

Toneelrepetitie

Na een trainingsuur dat voorbij vloog, fietste ik voldaan naar huis. Ik werkte een kom soep en een paar boterhammen naar binnen en maakte me op voor de toneelrepetitie. De hele avond en twee dagen erna voelde ik mijn benen. Maar mijn humeur was flink opgeknapt.

Het is de eerste volle week in het nieuwe jaar. Het gewone werkritme is er weer. Ik zit op de redactie en ik merk dat ik gespannen ben. Vanmiddag ga ik voor het eerst sporten met Hilde. Wie had dat gedacht. Ik… een personal trainer. Nooit verwacht dat ik daaraan zou beginnen. Ik ken meer mensen die het doen. Een op een sporten met een trainer. De verhalen die ik van hen heb gehoord stemmen me niet al te positief. Ze moeten altijd meer en altijd een schepje erboven op, is mijn idee. Ik voel het kriebelen in mijn buik als ik eraan denk.

Duiveltje in mijn brein

Om 16.00 uur sta ik bij Hilde op de stoep. Mijn benen voelen loodzwaar aan. Er komt een lichte aanval van hyperventilatie opzetten. ‘Ik vind het spannend’, geef ik toe. In de huiskamer beginnen we met een warming-up. Ondertussen keuvelen we over onze dagelijkse bezigheden. ‘Dit klopt niet’, denkt het duiveltje in mijn brein. ‘Dit is veel te gezellig.’

Beetje pittig

We beginnen de eerste training rustig. Niet meteen erin vliegen is het devies. Sommige oefeningen zijn een beetje pittig. En dat mag best. Maar ik heb niet het gevoel dat ik alles meteen perfect hoef te doen. Tijdens het planken, blijf ik lachen en ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden. Blijf maar praten want dan blijf je doorademen. Ik heb het gevoel dat dit makkelijker gaat dan op de sportschool. Het uur vliegt voorbij.

Blije Tranen

Vol energie spring ik op mijn fiets naar huis. Dat is maar vijf kilometer denk ik. Ik besluit de weg langs het kanaal te nemen. Halverwege voel ik tranen opkomen. Ik laat ze gaan. Het zijn blije tranen. Dit is een goed besluit geweest. Ik kan niet wachten tot het weer dinsdag is.

• 

Gelukkig nieuwjaar!!! Is het appje dat ik op 1 januari ’s middags krijg van Hilde. We gaan beginnen. Mijn brein is een beetje geïrriteerd. Jezus… Het nieuwe jaar is amper een halve dag oud en moet ik nu al over mijn Happy Topgewicht gaan nadenken. Nieuwjaarsdag is meestal nog een uitbuikdag, waarop niet gekookt wordt. En ik gooi van nature de kont tegen de krib, wanneer iets moet omdat het het eerste dag van het nieuwe jaar is en tijd voor goede voornemens. Ik druk mijn gevoelens van irritatie weg. Dit wilde ik zelf. Ik antwoord anderhalf uur later dat ik er zin in heb. Het duiveltje in mijn hoofd steekt de kop op en laat mij twijfelen of dit wel gaat lukken. Volgens mijn scheurkalender is 2020 het jaar van de goede beslissingen dus we gaan ervoor.

Hyperactief brein

Ik word enthousiaster als ik lees dat ik minimaal tien muzieknummers moet uitzoeken voor onze sportlijst. Songs waar je wat mee hebt. Waar je blij van wordt. Mijn hyperactieve brein draait meteen op volle toeren. In de bus naar mijn ouders scroll ik door mijn muzieklijsten op Spotify. ’s Avonds in bed maak ik een lijstje met alle nummers die ik gaaf vind en waar ik blij van word. Die wat met me doen. Wake me up before you gogo van Wham moet in de lijst natuurlijk en Seven Nation Army van Skàld en uiteraard Leve het Nijlpaard van Klein Orkest. Het leukste kinderliedje dat er bestaat. De volgende dag tik ik de lijst met in totaal achttien nummers uit en betrap ik me erop dat ik nieuwsgierig ben wat ze ervan maakt. De zin om echt te beginnen is er nog steeds.

‘Ga je voor resultaat in kilo’s of lekker in je vel.’ Dat was de directe vraag die mijn coach Isabelle me stelde toen ik het idee opperde om toch nog een poging te doen om af te vallen. Een hele directe vraag. En een waar ik even hard over na moest denken. Want mijn geluk hing altijd af van het getalletje dat de weegschaal aangaf… en dat getalletje was nooit goed genoeg, want ik wilde altijd minder.

Eetstoornis

Dat heeft geresulteerd in een eetstoornis, waarbij ik hele lijstjes verboden voedsel in mijn hoofd had. Als ik weer eens een dieet uitprobeerde, de nieuwste hype, dan was eens een keer een frietje of een kroketje uit den boze. Want een vette hap kon in mijn ogen alles verknallen. En wat je niet mag… dat wil je des te meer. Als ik toegaf aan de verleiding dan had ik uiteraard gefaald en was ik dagen, soms weken boos op mezelf. Die lijstjes in mijn hoofd raak ik nooit meer helemaal kwijt, maar ze zijn minder prominent aanwezig.

‘Ik vind lekker in mijn vel belangrijker, dan het getalletje.’ Op een of andere manier realiseerde ik me dat het getal niet meer zo’n ding is. Dat hoe je je voelt veel belangrijker is. Het gaat om de mindset.

Excuustruus

Ik had inmiddels een eerste afspraak ingepland met Puur Gezond diëtiste Marion. De manier van eten van Puur Gezond had ik al ervaring mee, maar ik had nog wat moeite dat te implementeren in mijn dagelijkse leven. ‘Heb je die diëtiste echt nodig. Of is het een excuus naar anderen om te bewijzen dat je echt wel goed bezig bent.’ Die vraag sloeg in als een bom. Heerlijk zo’n coach die je heel direct met je neus op de feiten drukt. Want ik ben er inmiddels achter dat ik een excuustruus eerste klasse kan zijn. Soms. En zeker als het om eten, sporten en afvallen gaat. Want iets wat je moet is niet zo leuk als iets wat je wilt…

Het kostte me een week om na te denken of en waarom ik naar een diëtiste wilde. Want ik had al zoveel kennis over voeding. Maar iets in mijn gedachtengang was veranderd. Ik kan het allemaal prima zelf, weet wat ik wil doen, maar… Doe het vaak niet. En waarom niet? Geen idee. Er komt altijd wel iets belangrijkers doorheen fietsen. Iets belangrijkers dan ikzelf. Een vriend die hulp nodig heeft, of simpelweg: geen zin. Lang verhaal kort ik weet dat het minimaal drie maanden kost om goede gewoonten in te laten slijten. En ik kan daar best wat ondersteuning in gebruiken. Dus dit keer geen excuses, maar een cadeautje aan mezelf.

Ik was een meisje van negen, toen ik me voor het eerst realiseerde dat ik niet doorsnee ben. Volgens de meester van de vierde klas was ik dik. Hij sprak me er regelmatig op aan. Ik moest minder eten. Ik was dik en dom en lui. In mijn hoofd bedacht ik daarbij dat ik dan ook wel lelijk moest zijn. Als ik nu naar foto’s van toen kijk, zie ik een heel gewoon meisje… Niet echt dik, misschien een beetje mollig. De dagelijkse kritiek van de meester, maakte dat ik mij niet op mijn gemak voelde op school. Ik ging heel hard mijn best doen, om maar bij hem in een goed blaadje te komen.

Op mijn dertiende ging ik voor het eerst op dieet. Want ik was te dik, vond ik. Ik werd begeleid door de huisarts en die gaf mij goede eettips. Het kwam neer op gezond eten. Wat ik eigenlijk al deed. Ik moest vooral letten op vet. Ik fietste dagelijks 28 kilometer naar school en voetbalde drie keer in de week. Maar ik voldeed niet aan het beeld wat er heerste van hoe een jonge vrouw moest zijn. En toen dacht ik voor het eerst: als ik dun ben, word ik gelukkig.

Op kamers

Op mijn achttiende ging ik studeren. Uit huis! Op kamers! Vrijheid! Zelf mijn potje koken, zelf het huishouden doen en ondertussen nog steeds studeren. Ik vond het lastig en bleek een emo-eter. Ik werd dikker en dikker en als ik in de spiegel keek dacht ik: als ik dun ben, word ik gelukkig.

Ik was 25 en verhuisde terug naar Groningen. Ik voetbalde nog steeds drie keer in de week. Fitnesste er twee keer bij, had een meer dan fulltime baan en ik was nog steeds een emo-eter. Ik probeerde elk dieet uit en ik dacht nog steeds: als ik dun ben, word ik gelukkig.

Ik was 36 en werkte full-time. Probeerde nog steeds elk dieet uit, behalve Sonja Bakker en Cambridge. Ik voetbalde niet meer maar probeerde drie keer per jaar weer een fitnessregime op te starten. Want als ik dun ben, word ik gelukkig. Aan het eind van het jaar viel ik om. Opgebrand. En toen moest ik aan de slag. Want ook al zou ik dun zijn, dat zou nog geen geluk betekenen.

Afhaken

Ik ben 47. Ruim een jaar geleden verhuisde ik naar een fijn huis, met lieve buren in een leuke straat. Ik ben gelukkig, maar nog steeds niet dun. Ik had nog steeds niet de manier van bewegen gevonden die bij me past. Totdat ik me bij een sportclub aan wilde melden en na een training te horen kreeg dat ik eerst maar voor mezelf moest gaan trainen. Want misschien zou ik wel afhaken en dat zou zonde van mijn geld zijn. En toen ging ik nadenken… Dit past niet bij mij. Maar wat dan wel. Ik ben gelukkig. Nog steeds niet dun. Wat wil ik. En zo begon mijn avontuur met Train Heerlijk Thuis.