‘Losing weight is not your life’s purpose’ las ik gisteren op het instagramaccount van de NHS-arts Joshua Wolrich (@drjoshuawolrich). Gewicht verliezen is niet je levensdoel. En deze sloeg in als een bom. Want dat is wat mijn doel van mijn veertiende tot mijn bijna achtenveertigste jaar was. Gewicht verliezen. Voldoen aan hoe je er volgens anderen uit moet zien. Maak je niet dik. Dun is de mode! Een kreet, uit een liedje van Conny Vink, die veel gebezigd werd toen ik in mijn kwetsbare tienerjaren zat. En ja dun was ik zeker niet…

Opluchting

Het voelde als een opluchting om deze zin op het instagramaccount van een arts te zien. Ik neusde verder in zijn posts en kwam tot de ontdekking dat hij vecht tegen de heersende vooroordelen met betrekking tot dikke mensen en obesitas. Vooroordelen die hij zelf ook had als arts en zijn eigen bewustwording maakt dat hij zich nu inzet om die heersende vooroordelen tegen te gaan.

Toen ik zijn post las dacht ik: ‘jammer dat ik altijd zoveel tijd heb gestoken in het volgen van diëten en veel te fanatiek sporten’. Het heeft me door de jaren zoveel frustratie en boosheid gekost. Altijd maar weer bewijzen dat ik wel genoeg doorzettingsvermogen had om een crashdieet te volgen. Altijd maar weer willen bewijzen dat ik niet lui was. Iedere keer als ik een boel kilo’s kwijt was geraakt, werd ik overladen met complimentjes. Mensen deden veel aardiger. Zagen me opeens staan. Maar zodra het crash-dieet niet meer vol te houden was, vlogen de verloren kilo’s er weer aan… en een beetje meer. En er waren altijd wel mensen die daar dan een opmerking over maakten. ‘Heb je je weer laten gaan? Ik wist wel dat je het niet zou volhouden.’ En ik geloofde dat die mensen gelijk hadden.

Ik ga nooit meer op dieet

Inmiddels is een ding heel duidelijk. Ik ga nooit meer op dieet. Want een dieet is niet vol te houden. Wat ik nodig heb is een verandering van leefstijl. En ik durf inmiddels te stellen dat ik een mooi eind op weg ben. Toen ik een jaar of drie geleden bij leefstijlcoach Isabelle terechtkwam was het al heel snel duidelijk dat ik een eetstoornis had. Een heel ongezonde relatie tot voeding. Ik had een hele lijst verboden voedingsmiddelen in mijn hoofd en dat maakte niet diëten, verdomde lastig. Ik had constant lijngedachten en als ik dan iets van de ‘verboden’ producten at, dan kon ik daar dagen boos over zijn. Op mezelf. Langzaam maar zeker werd in de gesprekken duidelijk, waar dit gedrag vandaan kwam en er was maar een oplossing. Stoppen met diëten.

Ik sponsorde de sportschool

Aangeleerd gedrag van dertig plus jaar, leer je niet zomaar af. De lol in sporten was allang verdwenen. Dus ik bewoog steeds minder. Ieder jaar probeerde ik het nog wel in de sportschool. Maar ik deed het altijd voor de sportinstructeur en het irriteerde me dat ik altijd meer moest. Ook al kon mijn lijf het voor mijn gevoel niet aan. Dus eigenlijk is het geen wonder dat ik na verloop van tijd er de brui aan gaf en niet meer kwam opdagen Ik sponsorde de sportschool slechts nog.

Gistermiddag had ik mijn wekelijkse online training via Zoom met Hilde. Met haar in echt trainen is veel leuker, maar ja die coronacrisis gooit nog steeds roet in het eten, dus we roeien maar met de riemen die we hebben. Ik heb bij vlagen nog last van een coronadip en gisteren was ik ook enigszins uit mijn hum. Na een kort kletspraatje begonnen we voortvarend. Warming-up, rennen op de plaats, armspieren op een Zweeds nummer dat een van mijn neven me ooit liet horen en dat gewoon een heel lekkere beat heeft. Dansen op Wham inclusief de aerobicsjuf, gevolgd door touwtje springen op Feargal Sharkey. Hoela hoepen met Nik Kershaw en Nena en boksoefeningen, lunges, opdrukken en squats op twee nummers van Skald. Een pauzenummer Pokey LaFarge om daarna door te gaan met een pittige buik, benen en billen op It’s oh so Quiet van Bjork, Tante Julia van Boudewijn de Groot en Leve het Nijlpaard van Klein Orkest. Als afsluiter wordt er nog even geplanked op Galway Girl van de Kilkenny’s en daarna is het alweer tijd voor de cooling down. Een uur knallen met een lach op mijn gezicht. En de running gag, dat ik haar de volgende dag zal vervloeken omdat ik dan ongetwijfeld spierpijn heb.

Hilde is een tof mens

De eerste maanden vroeg ik me af waarom het trainen nu wel lukt en waarom ik nu het sporten wel heel erg leuk vind. Want er zitten een heleboel oefeningen bij die ik in de sportschool haatte. Ten eerste doe ik het voor mezelf en er moet vooral ook gelachen worden. Ik voel me niet gedwongen om elke week de laptop aan te zwengelen voor mijn afspraak met Hilde. En als ik te serieus kijk of vergeet te ademen, brult zij wel: lachen! Waarop ik dan meteen in de lach schiet en weer lucht krijg. Ten tweede is Hilde een geweldige trainer. Vanaf het begin heeft ze me niet gepusht om over mijn grenzen te gaan in een training. Sterker nog, de eerste weken floot ze me wel eens terug. Iedere week maakte ze de training een stukje zwaarder. Vaak zelfs zonder dat ik het door had. En waar eerst de regie van de training bij haar lag, komt nu de regie stukje bij beetje bij mij te liggen. En ten derde: Hilde is een tof mens, die begrijpt waar het om gaat. Je moet er lol in hebben. Gaat het een dag niet, nou dan trainen we toch iets minder hard. Het uiteindelijke doel behalen we toch wel altijd: een uurtje lekker stevig trainen met aan het einde een beter humeur. En mijn leven draait niet langer om het verliezen van gewicht.

Het negatieve gevoel wat ik in eerste instantie kreeg van het lezen van die mooie Engelse quote, is inmiddels omgeslagen in een positief gevoel. Want had ik het niet meegemaakt, dan had ik nooit zo’n indrukwekkende reis kunnen maken, om te worden wie ik ben. Een mooi mens.

Maandagavond heb ik de batterijen uit de weegschaal gehaald en het ding opgeborgen in de kast. Toen ik aan mijn Train Happy Topgewicht avontuur met Hilde begon, was de afspraak om elke woensdag op de weegschaal te gaan staan. Ook al was gewichtsverlies niet mijn doel. Ik ging voor lekker in mijn vel. En ik heb altijd een haat-liefde-verhouding gehad met dat ding: de weegschaal.

Afspraak is afspraak

De eerste maanden deed ik probleemloos mee, met dat wegen. Gewoon want afspraak is afspraak en ik had ‘getekend’ voor het hele pakket, dus ook het wegen. En dat ging best goed. Niet dat ik echt afviel, maar ik kwam steeds lekkerder in mijn vel te zitten. Ik voelde mij goed, maar door dat geweeg, begon er toch wat te knagen. Mijn gewicht ging nauwelijks omlaag

Vreetbui

Ik kreeg vreetbuien en begon excuses voor mijn eetgedrag te verzinnen. Welkom terug Excuustruus. Een gesprek met Isabel zette me weer met beide voeten op de grond. Vlak voor ons gesprek had ik een vreetbui gehad. Nou ja vreetbui. Vergeleken met vroeger, zou ik hier eigenlijk heel hard om moeten lachen. Ik had een halve zak chips leeggegeten. Niet zo’n grote van 225 gram, maar een van 120 gram. Daar dus de helft van. De rest belandde in de prullenbak. Vroeger was die hele grote zak leeg gegaan en ongetwijfeld nog een pak koekjes en een zak drop erachteraan

Eerlijk en mild

Isabelle pikt geen shit van mij en daarom ben ik ook zo blij met haar. De Excuustruus in mij werd stevig aangepakt. Ik moest eerlijk tegen mezelf zijn, waar de oorzaak lag. En ook mild, was haar advies. Wees ook lief voor jezelf. Want zij weet hoe hard ik voor mezelf kan zijn. Ik ben mijn hele leven boos geweest op mijn lijf. Want het was niet, hoe anderen vonden dat het moest zijn. Ik was nooit dun genoeg. En dat kwam de afgelopen weken weer boven drijven. Omdat dat cijfertje maar niet naar beneden ging. Door de coaching besefte ik me dat ik terug moest naar de basis, waarmee ik begonnen was. Waarom ik met Train Happy Topgewicht ben begonnen. Om lief te zijn voor mijn lijf en lekker in mijn vel te zitten.

Zielig en alleen in de kast

Ik ga voor lekker in mijn vel. Dus wandel ik nog steeds met mijn buurvrouw. Fiets ik bijna elke avond tussen de twintig en dertig kilometer op mijn e-bike en train ik iedere week online met Hilde. En let ik nog op cijfertjes? Ja maar niet meer die van de weegschaal. Maar op mijn hartslag in rust. Die is inmiddels met acht slagen gedaald. Van tachtig aan het begin van de coronacrisis naar 72 nu. Ik merk dat mijn conditie is verbeterd. Alles gaat makkelijker en ik blijf me op sportief gebied uitdagen. En ik wil vertrouwen op mijn lijf. Ik voel me goed en dat cijfertje op de weegschaal is dat: een cijfertje. Daarom ligt dat ding nu zielig en alleen in de kast en komt hij daar voorlopig niet meer uit.

Ik zat de afgelopen twee weken in een flinke dip. Een coronadip. Het was een samenloop van omstandigheden. Ik had al geruime tijd last van bijwerkingen van medicatie. Toen het kwartje viel dat het daar wel eens aan zou kunnen liggen, brak de coronacrisis uit. Ik vond het niet iets om op dat moment de huisarts mee lastig te vallen, dus sukkelde ik door. Tot het vorige week echt niet meer ging en ik er ook psychisch last van kreeg. De assistente was begripvol en mijn huisarts die me binnen het uur terugbelde voor een telefonisch consult nog meer. Meteen stoppen met die pil was het advies. En dat ik een coronadip had, was helemaal niet zo gek. Daar hadden meer mensen last van. Het was ook allemaal niet makkelijk, zei ze. En helemaal niet als je alleen woont. Dat luchtte op.

Dat stomme haar van mij

Het werk hield me van de straat en uit mijn hoofd. Tenminste totdat ik klaar was met kranten maken. Ik merkte dat ik daarna nergens zin in had. Behalve een beetje stom Netflixen en gamen. Huis opruimen? Waarom zou ik. Er komt toch niemand langs. En dat stomme haar van mij. Dat werd alleen maar langer en dikker. Het groeide zo snel dat het leek alsof ik het met Pokon waste. Ik werd alsmaar chagrijniger. En haast depressief van mijn lange lokken. Ik wilde mijn mohawk terug. Het liefst bleef ik in mijn bed liggen. Gelukkig moest ik er elke ochtend uit voor de wandeling met mijn buuv. Want ja afspraak is afspraak. En ook tijdens de trainingen met Hilde beulde ik mezelf flink af.

Excuustruus

Hoe langer de dip duurde, hoe meer ik ook in oude valkuilen begon te trappen. Ik kreeg weer dieetgedachten. Dat mag ik niet eten, want dat is slecht. Oh ik heb zo hard gesport, deze week, ik mag best een frietje als avondeten. Ach en na al dat water drinken, heb ik ook wel een colaatje verdiend. Nee hoor vandaag hoef ik niet te trainen, want ik heb al zoveel gedaan deze week. De excuustruus in mij kwam weer boven drijven.

Sinterklaas

En toen was daar de woensdag, dat Mark Rutte versoepelingen aankondigde. De kappers mochten weer aan de slag. Ik durfde mijn kapper nog niet te appen. Ik wilde me niet opdringen. Gelukkig deed ze dat zelf. Wees er snel bij, want mijn agenda raakt al flink vol. Ik keek op haar site en boekte het eerste het beste plekje wat nog vrij was op de dinsdagmiddag. Ik telde de nachtjes slapen af als een kind in afwachting van Sinterklaas. Ja ik vond het best spannend. Maar wat voelde het goed… Langzaam maar zeker zag ik de echte Marielle terug in de spiegel.

(tekst loopt door onder foto)

Die knipbeurt, gisteren, deed wonderen voor mijn humeur en mijn energie. Twee uur daarna trainde ik als een beest met Hilde om daarna meteen mijn ontplofte woonkamer op te ruimen, te stofzuigen en te dweilen. Het was alsof ik weer lucht kreeg. Alsof ik de wereld weer aan kon. Dat ik weer terug was. Vanochtend stond ik, op mijn vrije dag, om half zeven naast mijn bed om met de buurvrouw vier kilometer te gaan wandelen. Daarna maakte ik eindelijk een begin met de cursus coaching bij HSP, die ik vorig jaar al zou doen. Om elf uur stipt stond de jongeman van Stella voor de deur met mijn nieuwe fiets. Die hing ik fluitend aan de stroom. Om vervolgens vol energie verder te gaan met het eerste hoofdstuk van de cursus. Ik scoorde een 8,7 op mijn huiswerk. Ik at zuurkool en pakte mijn opgeladen, nieuwe fiets voor een proefritje van 16 kilometer door het Drentse landschap. Wat ziet de wereld er anders uit, als je haar goed zit.