‘Ben je nog steeds aan het sporten’, vroeg de vrouw, toen ik naast mijn gewoonlijke halfje brood een roomcroissant bestelde. Ik voelde me betrapt. Niet omdat ik geen roomcroissant mag eten, maar omdat de vraag mijn dieetdenken triggerde. Ik koos voor iets lekkers wat niet in de dieetcultuur past en vond eigenlijk niet dat ik het verdiend had. En ik voelde me betrapt, ook al ging het haar geen klap aan of ik wel of niet sport en wat ik in mijn mond steek. Mijn automatische verantwoordingsmechanisme trad in werking: ‘Ja hoor, ik heb gisteren nog vijftig kilometer gefietst en daarom kan ik dit eten… en het is heel lekker.’ Dat het erg lekker is, beaamde ze. Haar gezicht sprak boekdelen. Thuis at ik het croissantje op. Maar het smaakte niet zo lekker als anders.

Uithongeren

Ik snap waar haar vraag vandaan komt. Maar ze had hem niet hoeven stellen. Een paar weken geleden stond ik in de krant met een persoonlijk verhaal. Over hoe ik mijn lol in sporten terugvond. En dat ik de afgelopen jaren keihard had gewerkt om mijn verstoorde relatie met eten te veranderen. Beide is gelukt. Hoe? Met vallen en opstaan. Lief te zijn voor me zelf en door heel veel te praten met mijn leefstijlcoach Isabelle. Door me daardoor te realiseren dat je ook gezond en dik kunt zijn. Door me te realiseren dat mezelf uithongeren door crashdiëten veel ongezonder is, dan overgewicht hebben. Ik heb mijn lijf dertig jaar lang ondervoed. Het niet gegeven wat het nodig had, waardoor het bij het minste of geringste beetje extra eten, dit opsloeg in vet. Want in je brein zit een hamster, die tevreden gehouden wil worden. Wil je weten hoe het werkt? Lees De Hamster in je brein. Een mooi leesbaar wetenschappelijk boek over hoe je brein werkt in verhouding tot eten en wat je zeker moet lezen wanneer je aan een dieet begint. Of beter nog: gewoon lezen en dan niet aan een dieet beginnen, maar een gezonde leefstijl aannemen. En je vooral ook af en toe trakteren op iets wat je heel lekker vindt, maar waar de dieetcultuur een andere mening over is toegedaan.

Ja ik donder dus af en toe nog in een valkuil en leg verantwoording af aan wildvreemden voor wat ik eet. Gedrag wat je in meer dan dertig jaar hebt aangeleerd, ben je niet zomaar kwijt. Gelukkig kan ik steeds meer van eten genieten en durf ik zelfs op een vol terras te eten zonder dat ik bezig ben met wat een ander daarvan vindt. Ik leer steeds meer…