Die hele coronacrisis is ongelooflijk stom. Ik vind er niks aan om verplicht zoveel mogelijk thuis te moeten zitten. Na de eerste twee weken had ik een flinke dip. Ik maakte me oprecht zorgen om mijn mentale gezondheid. Over mijn ervaringen schreef ik een verhaal voor de krant. Want ik had niemand behalve mezelf om achter het behang te plakken.

Inmiddels zijn we alweer een paar weken verder. Wil ik mezelf af en toen nog steeds achter het behang plakken. Maar na een fijne Skypesessie met coach Isabelle wist ik ook dat ik het heel goed zelf kan. Ik verzuchtte de afgelopen weken al een paar keer dat ik zo blij was dat ik niet meer op mijn gehorige flat in Groningen woon. Daar was ik echt gillend gek geworden. Nu kom ik erachter dat deze hele crisis me ook veel goede dingen brengt.

Acht kilometer

De buuv en ik wandelen elke dag. Zes dagen in de week. Behalve op zondag. Dan mogen we uitslapen. We gaan vroeg de hort op, om zo weinig mogelijk mensen tegen te komen. Onze conditie groeit gestaag. Afgelopen week tikten we al een keer bijna de acht kilometer aan.

Ondertussen train ik ook nog via zoom met Hilde. Het is niet zo leuk als in het echt. Maar nog steeds heel leuk. Ook hier merk ik dat mijn conditie met sprongen vooruit is gegaan. Haalde ik in januari amper 15 keer touwtje springen achter elkaar. Het record ligt inmiddels op 71. En hoelahoepen kan ik opeens ook. Tenminste, als Hilde niet kijkt.

Maar het meest verbaas ik me nog over mijn mindset. Mijn doel aan het begin van het traject was lekker in mijn vel. Dat zit ik nu. Ondanks dat ik mijn lijf voelde veranderen, was dat in de kilo’s niet te zien. Dus ik nam mijn eten even wat beter onder de loep en ontdekte dat er nog genoeg te finetunen viel. In het weekend wilde ik nog wel eens losgaan op de cola en op vrijdag- en zaterdagavond lustte ik ook best een toastje brie of van die heerlijke eiersalade van de slager. En een ovenbitterbal tijdens de online vrijdagmiddagborrel sloeg ik ook niet over. De frisdrank heeft plaatsgemaakt voor in het weekend een glaasje vers geperste sinasappelsap, voor de rest drink ik water, koffie en thee. Gedachteloos toastjes brie of eiersalade wegknagen heb ik ook geschrapt. En die bitterbal of stuk taart op een verjaardag kan nog steeds. Als ik iets eet dan eet ik omdat ik het lekker vind en er echt zin in heb. Niet omdat ik vind dat het zo hoort of uit gewoonte.

Voorraad eten in de koelkast

Ik vroeg me de afgelopen week af, waarom dit me nu wel lukt. Mijn eetpatroon zo aanpassen. Het antwoord was eigenlijk heel simpel. Ik hoef momenteel niet zoveel ballen hoog te houden van mezelf. Ik hoef niet naar het werk te sjeezen, mijn kantoor zit boven. Ik hol niet elke dag naar de winkel. Ik heb een voorraad eten in de koelkast en vlees en diepvriesgroenten in de vriezer. Ik neem door die hele coronacrisis de tijd om mijn eetgewoonten te verfijnen. Dat geeft een goed gevoel. Neemt niet weg dat ik hoop dat we snel weer de deur uit kunnen. En dat ik dan mijn nieuwe patroon en gewoontes volhou.

‘Ik vind (in principe) dat iedereen over zijn eigen lichaam gaat. Roken, drinken, schransen, be my guest. Althans, tot een van mijn geliefden dringend een ic-bed nodig heeft en die allemaal zijn bezet door zwaarlijvige coronapatiënten. Dat zal zeker ten koste gaan van mijn liberale opvattingen en solidariteit’, schreef Bert Wagendorp onlangs in een van zijn columns in de Volkskrant. Ik las het en het deed pijn. Nog pijnlijker waren alle commentaren in de sociale media over mensen met overgewicht. Het kwam er op neer dat, wanneer mensen zoals ik corona krijgen en een IC-bed nodig hebben wij, als het aan deze toetsenbordridders ligt, maar moeten verrekken. Want ja dikke mensen schransen alleen en zorgen niet goed voor zichzelf. Wij zijn lui en hebben geen doorzettingsvermogen

Flinke dip

Ja ik schoot even in de paniek en in mijn oude gedrag. Wat als… Maar ik eet toch gezond… Ik zorg toch goed voor mezelf. Het bepaalde mede dat ik afgelopen weekend in een flinke dip belandde en niet zoveel zin had in wat dan ook. Het werd bank hangen en inderdaad minder goed voor mezelf zorgen. Precies dat wat fat-shamen altijd bij mij oproept. Waarom zou ik nog gezond leven. De wereld ziet me en heeft toch al zijn oordeel klaar. Maar ik ben er klaar mee. Als ik daaraan toegeef doe ik mezelf en al die mensen die me de afgelopen jaren hebben geholpen te worden wie ik ben, tekort. Ja, ik heb overgewicht en nee, ik schrans niet. Ik eet gezond. En nee ik heb geen gebrek aan doorzettingsvermogen, want anders had ik het diëten niet van mijn veertiende tot mijn vierenveertigste volgehouden. Ik ben niet mijn overgewicht.

Crashdieet

Dergelijke opmerkingen tijdens een crisis als deze zouden vijf jaar geleden bij mij meteen voor wekenlange paniek hebben gezorgd. En waarschijnlijk was ik de volgende dag al aan een crashdieet begonnen. Dat is nou net niet wat je moet doen meldt Internist Liesbeth van Rossum van het Erasmus MC in een interview met het Radio 1 Journaal. Ze steekt de schrikbarende IC-cijfers niet onder stoelen of banken, maar waarschuwt dat een crashdieet een niet goed werkend immuunsysteem verder kan aantasten door een gebrek aan voedingsmiddelen. Ook stress is een oorzaak van overgewicht. En we leven in een stressvolle tijd. In het interview zegt ze dat het veranderen van eet- en leefpatroon tijd kost en dat je je beter kan troosten met een gezond eetpatroon in deze crisis en ervoor zorgen dat de kilo’s niet verder toenemen, dan nu te gaan crashen.

Toetsenbordridders

Aan dergelijke informatie heb ik meer dan al die toetsenbordridders en columnisten met hun vooroordelen die nergens op slaan. Het bewijst ook dat ik lang geleden de juiste weg al ben ingeslagen met het veranderen van mijn eet- en bewegingspatroon. Ik sta morgenvroeg om zeven uur weer zonder morren op om om half acht aan mijn dagelijkse wandeling met de buurvrouw te beginnen. Een ding weet ik zeker na al die grappen die ik over zwaarder uit de crisis komen, heb gelezen. Deze volle vrouw gaat dat niet gebeuren!

Zorg goed voor jezelf, en voor elkaar.