Ik werk al meer dan twee weken vanuit mijn thuiskantoor. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Nog voordat de regering iedereen verplichtte om zoveel mogelijk van uit huis te werken, was ik er om privéredenen al mee begonnen. Na die eerste week verheugde ik me op het weerzien met mijn collega’s. Dat liep even anders. De regering kondigde maatregelen aan om de verspreiding van het virus in te dammen. Tot 6 april. Langer thuis werken dus. En ook nog eens niet naar buiten omdat ik flink verkouden was.

Vijf dagen bivakkeerde ik verplicht binnenshuis. Ik had gelukkig genoeg eten voor een week in huis en twee weken zou ik er eventueel ook wel mee redden. Ik was gewoon aan het werk, want het voelde als een simpele verkoudheid. Twee keer was er contact met de buren face to face, toen ze wat boodschappen kwamen brengen. Maar wel op gepaste afstand. Raar gevoel. Ik ben zo gewend om mensen binnen te vragen. Die gastvrijheid is een van de dingen die ik op dit moment het meeste mis.

Zak chips en een zacht dekentje

Die gepaste afstand is nu de nieuwe norm. Maar hoe blijf je mentaal en fysiek gezond in corona-tijden. Een belangrijke vraag voor mezelf. Het makkelijkste zou zijn om de komende weken met een zak chips onder een zacht dekentje op de bank te vertoeven. Ik was ook bang dat ik daarin zou vervallen. Gelukkig gebeurt dat niet. Ja, ik heb best wel een zak chips leeg gegeten. Twee zelfs. Maar niet van die grote en niet elke avond.

Ik heb goede en wat mindere dagen. Maar iedere ochtend om zeven uur gaat de wekker. Ook in het weekend. Een uur later stap ik naar buiten om een wandeling met de buurvrouw te maken. Sociaal contact op gepaste afstand. Minimaal anderhalve meter van elkaar. De eerste dagen ingewikkeld. Nu verheug ik me er iedere ochtend op. Daarna ontbijten en aan het werk. Ik begin de werkdag een stuk frisser.

Vrijdagmiddagborrel

En de trainingen met Hilde gaan natuurlijk nog steeds door. Ieder in zijn eigen huis. Via Zoom. En vanmiddag een virtuele vrijmibo met de familie. Handig dat dat kan. Hoe lang het gaat duren? Geen idee. Ik kijk halsreikend uit naar dinsdag. De dag dat de premier aankondigt wat er met de scholen gaat gebeuren. Dan weten we meer. Voorlopig houden we gepaste afstand.

En toen kwam de paniek toch. Ik had me zo voorgenomen om het niet te doen maar het gebeurde toch. Tijdens de volle bak training met Hilde. Online. Tijdens de grondoefeningen werd ik opeens heel duizelig. Achteraf helemaal niet zo gek als je bloedsuikerspiegel te laag is, omdat je de hele dag al net iets te weinig hebt gegeten en wel stevig traint. Maar ik vloog in standje paniek.

We besloten de training voortijdig af te kappen, want we waren tocht al bijna klaar. Ik had best stevig getraind. Het rennen op de plaats, dit keer zonder te stoppen. En het touwtje springen. Nieuw record, 37 keer achter elkaar op een flink tempo. Marielle doet geen half werk. Met de stress die ik stiekem toch wel had van al het nieuws rondom het Corona virus, was het helemaal niet zo gek dat mijn lijf zo reageerde.

Snotverkouden

Ik gebruikte de avond om tot rust te komen en te relativeren. Wat in deze tijd niet zo makkelijk is. Ik ging vroeg naar bed en… Werd om drie uur snotverkouden wakker. Dus toch. Het voelde aan als een gewone verkoudheid, maar ook daarbij moet je je aan het advies van het RIVM houden. Werken vanuit huis en niet op pad voor de krant. Het zijn geen tijden om burgerlijk ongehoorzaam te zijn.

Nieuwsrantsoen

Zo’n zelfisolatie maakt je wel heel creatief in het verzamelen van verhalen. Ik zocht contact met een vriendin, die ZZP’er is. Maakte met haar een nuchter en hoopvol verhaal over de hele situatie. En… Ik zette mezelf op nieuwsrantsoen. Lastig als nieuwsjunk, maar het moet. Op Facebook ontvolgde ik mensen die met allerlei complottheorieën mijn nieuwsfeed binnenkwamen. Niet omdat ik mijn kop in het zand steek, maar om mezelf te beschermen tegen alle prikkels. Ik ben net iets te vaak fysiek ziek geworden van alles opzuigen wat er in de media over heftige wereldgebeurtenissen wordt gemeld. En wat moet je nou precies geloven. Wat ik overdag tijdens mijn werk meekrijg is meer dan genoeg. Juist in heftige tijden moet je jezelf beschermen om het angstduiveltje buiten de deur te houden.

Wees lief voor jezelf en voor elkaar!

Het verhaal wat ik deze week schreef, lees je hier.

Mijn vorige post is alweer enige tijd geleden. Dat had alles te maken met droevig nieuws dat onze familie onlangs trof. Ik had er even geen zin in. Net zoals ik geen zin had om te sporten. Of andere dingen te doen. Dat sporten probeerde ik dan wel. Vorige week dinsdag ploegde ik dwars door een stevige wind naar Hilde. Om daar vervolgens in huilen uit te barsten. We eindigden aan tafel met een kopje thee en een mooi gesprek. Over goed voor jezelf en een ander zorgen, gesproken. Na een uur ploegde ik door de wind naar huis en bedacht me: volgende week weer lekker knallen tijdens de training.

Snotterige neus

En toen kwam dit weekend het bericht dat je zo veel mogelijk thuis moest blijven en thuis werken indien mogelijk. In eerste instantie dacht ik daar een beetje licht over. Ik snapte het standpunt van de overheid. Maar een op een trainen met Hilde zou toch wel moeten kunnen. Totdat echt alles op de winkels na dicht ging. ‘Gaan we online trainen, dinsdag’, opperde ik in de app. ‘Ja.’

Mooi, dacht ik. En toen kwam de maandag. De premier had net zijn speech gehouden. Ik ben al weken snotterig en mijn neus jeukt, voelt geïrriteerd aan. En ik had ook al een week een droge, rauwe keel. Ik schoot in standje paniek, dacht dat ik het virus had en maakte een plan de campagne. Ik zou vanochtend in alle vroegte genoeg boodschappen doen en dan daarna mezelf tot eind volgende week in huis opsluiten. Niet goed voor mijn geestelijke gezondheid, maar zo zou ik niemand aan kunnen steken.

Luchtvochtigheid

Toen ik vanochtend wakker werd, beseften mijn hersens opeens dat dit voor mij in de winter en voorjaar wel hele normale klachten zijn. Ik huppelde naar beneden en keek op de luchtvochtigheidsmeter. Jawel hoor, veertig procent. En een uur later was het zelfs dertig procent. Uiteraard. De luchtvochtigheid is in deze tijd altijd te laag in mijn huis. De mechanische ventalatie stond al weken de hele dag door op twee. En ik ben veel thuis. Geen wonder dat mijn lijf op die lage luchtvochtigheid reageert.

Het zette me wel even aan het denken. Ik heb vanochtend wel de boodschappen gedaan. Nee ik heb niet gehamsterd. De komende anderhalve week hoef ik alleen maar verse groente, fruit en vlees te halen. Ik blijf zoveel mogelijk thuis. Begin de dag met mediteren en een stevige wandeling. Vroeg, voordat ik aan het werk ga. Zodat er zo weinig mogelijk mensen op straat zijn. Zo blijf ik toch in beweging en voorkom ik dat het duiveltje dat angststoornis heet, het in deze weken overneemt van mijn gezonde verstand.

Zorg goed voor jezelf… En voor elkaar!

‘Marielle, weet je waarom je nog single bent? Je bent gewoon te dik.’ Ik was met stomheid geslagen toen ik een oudere man dit tegen me hoorde zeggen. Hij had zich al vaker uitgelaten dat hij het maar vreemd vond. Een vrouw van boven de dertig, met een eigen huis en een auto, maar geen vent en kinderen. ‘Liever dik, dan lelijk’, flapte ik er tegen hem uit. Waarop hij boos werd, want ik kon hem toch echt niet lelijk noemen. Dat was niet beleefd.

Fatshamers

Ik vond het niet leuk op dat moment. Nog steeds niet. Dat hij mijn partnerloze leven verbond aan mijn omvang. Maar zoals ik het nu bekijk, klopte het wel. Ik was niet bepaald slank, maar dat was niet de reden waarom ik single was. Ik hield niet van mijn lijf. Dat had zo zijn redenen. Een daarvan waren fatshamers zoals hij. Die met negatieve opmerkingen dachten dat ze mij wel aan het afvallen zouden krijgen. En door die fatshamers dacht ik dat ik nooit goed genoeg zou zijn, dus geen enkele man of vrouw zou ooit geïnteresseerd zijn in mij. Gelukkig is mijn negatieve zelfbeeld verdwenen. Eet ik rustig een stukje taart en op mijn eigen verjaardag wel meer dan een. Zonder schuldgevoel.

Gamen en Lego bouwen

Inmiddels hou ik van mezelf en mijn lijf. Ik ben nog steeds single en dat is prima zo. Ik heb een fijn huis, een leuk leven en ben blij met mezelf. Leuke buren met kinderen die ik regelmatig mag lenen om leuke dingen mee te doen. Zoals gamen en Lego bouwen. Het kind in mij is er nog steeds en mag er zijn. En mocht ik ooit iemand tegenkomen in de liefde, dan wordt het latten. Ik hou van mijn vrijheid en van mezelf!