‘Marielle, kun jij niet een keer een artikel schrijven over de overgang’, vroeg een vriendin mij midden in de coronacrisis. ‘Er wordt heel weinig over geschreven en dat is eigenlijk belachelijk.’ Ik knikte en legde het naast me neer. Ik had geen puf om naast mijn werk ook nog hier over dingen te schrijven waar ik iets van vind. Nu weet ik dat ik toen in een lichte depressie zat. Maar dat had ik op dat moment niet door. Ook niet dat die depressie wel eens tot mijn overgangsklachten zouden kunnen behoren. Ik was achtenveertig en stak met liefde mijn kop in het zand. Ik was de coronacrisis letterlijk aan het overleven.

Toetsenbordridders

De overgang en ook menstruatie is zoiets waar iedereen, met name op social media, iets van vindt. Wij vrouwen in het vruchtbare deel van ons leven moeten niet zeuren. Want het hoort er nu eenmaal bij. Bij het vrouw zijn. Wij moeten ons lot gewoon dragen en verder onze mond dicht houden. Nou zou je denken dat dergelijke reacties voornamelijk van mannelijke toetsenbordridders komen. Maar nee. Vrouwen trappen vrouwen nog harder de grond in. Dat werd duidelijk toen er in Nederlandse kranten een bericht verscheen dat de Spaanse regering menstruatieverlof bij wet wil regelen voor vrouwen die daar zoveel last van hebben dat ze een paar dagen niet kunnen functioneren. En geloof me ik weet uit ervaring: heftige menstruatieklachten zijn geen pretje.

Briefje van de dokter

Sommige mannen onder het bericht brulden meteen: ‘Wij willen ook vrij’ en ‘Daar wordt misbruik van gemaakt’. En uiteraard maakte een enkeling een vrouwonvriendelijke opmerking. Een aantal vrouwen riep: ‘gewoon doorgaan. Dat moest de generatie voor ons ook. Het valt allemaal wel mee’. De toetsenbordridders die het verhaal uiteraard niet helemaal gelezen hadden of begrijpend lezen erg moeilijk vinden, gingen aan de passage voorbij dat vrouwen met extreme klachten wel een briefje van de Spaanse dokter nodig hadden…

Aanstellerij

Een paar dagen later stond er een bericht in de krant over vrouwen in de overgang die extreme klachten hadden en die bijna niet konden functioneren. Ook daar werd in de comments gesproken van aanstellerij. Gewoon doorgaan, want (alweer) vroeger deden vrouwen dat ook. Een enkeling ging zelfs zo ver door op te merken dat het helemaal niet zo gek was dat werkgevers liever mannen aannamen dan vrouwen… Want ja menstruatie- en overgangsklachten levert verzuim op. En het voelt of er nog steeds een taboe op zit: praten over de overgang. Als je het er niet over hebt, is het er niet. Nou ik kan je vertellen zo werkt het niet. Ik ben behept met een hoge pijngrens en een veel te grote dosis verantwoordelijkheidsgevoel, dus ik ga wel door.

Disbalans

Maar ik weet nu dat de lichte depressie die ik vorig jaar had niet alleen aan de stress van de coronamaatregelen en de lockdowns lagen. De disbalans van mijn hormonen heeft daar ook een grote rol in gespeeld. De overgang is niet alleen opvliegers en nachtzweten of een kort lontje hebben. Het is voor sommige vrouwen ook: sombere gedachten, angst- en paniekaanvallen. Dus nee extreme klachten door menstruatie en overgang is geen aanstellerij. Daar mag best wat meer aandacht voor zijn. Er is wat aan te doen. Maar wij vrouwen moeten eerst ophouden zo streng voor onszelf en elkaar te zijn door te zeggen dat het er allemaal bij hoort en dat we ons lot moeten dragen. Daar ben ik wel klaar mee.

Ik heb heimwee. Heimwee naar de Mariëlle van de zomer van 2020. De Mariëlle die ondanks de coronacrisis genoot van het leven. Die niet keek naar de onmogelijkheden, maar naar de mogelijkheden. Die van zichzelf hield. Van haar lijf hield. Ergens in het afgelopen jaar is die Mariëlle verdwenen en vulde mijn brein zich weer vol met dieetgedachten. Probeerde mijn eetstoornis weer voet aan wal te zetten.

Doodgegooid met dieetreclames

En wat daarbij niet helpt zijn al die verschrikkelijke dieetreclames op social media en in de normale media. Zo rond oud en nieuw word je er weer mee doodgegooid. Start je gezondere leven. Krijg nu 50 procent korting op een WW-abonnement. WW-members verliezen 2 keer meer gewicht dan wanneer je het alleen probeert. Goed er staat nog wel een disclaimer bij dat het gebaseerd is op een 12 maanden studie en wie nog even verder leest, ziet dat deze studie gesponsord is door, jawel, WW. WW is de nieuwe naam van Weightwatchers. Het programma waar je vroeger maar een bepaalde hoeveelheid calorieën mocht eten per dag. En daar zou je geheid van afvallen. Het was een puntensysteem en door je punten goed in te zetten kon je ook nog wel eens iets eten wat de dieetcultuur verboden heeft.

De hamster in mijn brein was pissig

WW claimt dat het nieuwe puntensysteem veel meer mogelijkheden biedt voor leefstijlveranderingen. Het zou geen dieet zijn. Nou ik kan je vertellen, alles waarbij je iets moet tellen voordat je het op mag eten, is een dieet. Ik ging bijna weer voor de bijl. Het duiveltje op mijn schouder begon me maanden geleden alweer te vertellen dat ik niet goed genoeg ben, want ik ben te dik. En ik begon daar onbewust weer naar te leven en te eten. Ik ontzei me dingen en werd chagrijnig. De hamster in mijn brein was pissig omdat hij niet genoeg eten kreeg om zijn werk naar behoren te doen en ik werd bijkans somber omdat ik zo onaardig tegen mijn lijf deed. Heel even dacht ik: zal ik het doen, zal ik me aanmelden bij WW? Misschien lukt het me dit keer toch wel…

Binnenharken van zoveel mogelijk mensen

En toen las ik godzijdank de Instagrampost van Aafke Romeijn (@aafkeromeijn). Zij verbaasde zich erover dat op 1 januari grote influencers opeens reclame gaan maken voor Weight Watchers. Ze schrijft: ,,Weight Watchers is echter geen zorgverlener of diëtist, het is een piramidespel dat winst maakt met het binnenharken van zoveel mogelijk mensen, die zolang mogelijk aan het diëten blijven om elke maand maar abonnementsgeld binnen te halen.” Ze wijst haar volgers erop dat als je met WW zou afvallen je WW niet meer nodig hebt en het bedrijf wil niet dat het je lukt. ,,Ze willen dat je even snel afvalt, blij bent met je lichaam, en dan weer terug aankomt. Dan moet je wel teruggaan naar Weight Watchers, want: de vorige keer is het met hun toch ook gelukt?” In de rest van haar post (lees hem hier) spreekt ze ook influencers aan die reclame maken voor deze dieetclub, maar ondertussen wel zeggen de body positivity beweging te ondersteunen!

Vermaledijde reclames om af te vallen

Wat was ik blij met de post van Aafke. Bijna was ik weer gegrepen door de klauwen van WW en de dieetcultuur. En daaruit blijkt ook meteen hoe geraffineerd dit soort bedrijven te werk gaan. Ze maken gebruik van het algoritme van social media. En het maakt niet uit hoeveel mooie volle vrouwen ik volg, altijd weer krijg ik die vermaledijde reclames om af te vallen er tussendoor. Ik merk dat het me stoort. Ze roepen heel hard dat het geen crashdiëten zijn, maar ik weet wel beter. En nog steeds trappen heel veel vrouwen en in mindere mate mannen erin. Het liefst zou ik ze willen toeschreeuwen: doe het niet. Kijk wat dertig jaar crashdiëten met mijn lijf heeft gedaan. Mijn metabolisme is verpest. Daarom heb ik ervoor gekozen nooit meer een dieet te volgen maar gewoon gezond te eten en lekker te bewegen. Ik durf het eindelijk van de daken te schreeuwen: ‘Ik ben een dietculture dropout’. En die reclames in mijn tijdlijn? Die rapporteer ik allemaal als oplichting.

Spanning was wat ik voelde, toen ik vandaag aan het eind van de middag naar Hilde fietste. Vandaag zouden we voor het eerst weer live trainen. Zonder beeldscherm ertussen. Vijftien maanden lang hadden we noodgedwongen via Zoom getraind. Vlak nadat ik met het Train Happy Topgewicht was begonnen. Vol goede moed slingerde ik iedere dinsdag de laptop aan. Hoe langer het duurde, hoe ingewikkelder het werd en hoe harder ik met mezelf worstelde tijdens de trainingen. We lachten veel, maar toch.

Die hele coronacrisis is me niet in de koude kleren gaan zitten

Na de training vorige week stelde ik de vraag. Wanneer kunnen we weer in real life trainen. Ik ben zelf inmiddels volledig gevaccineerd en was alweer wat aan het oefenen om onder de mensen te komen. Oefenen ja, want die hele coronacrisis is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik was het afgelopen jaar aardig op mezelf teruggeworpen. Ik werkte vanuit huis, maakte geen onnodige reisjes en het kringetje om me heen werd steeds kleiner. Had niemand behalve mezelf om achter het behang te plakken. En ondertussen bleef ik via Zoom doortrainen met Hilde.

Nieuwe hippe roze sportschoenen aan en gaan

Tien minuten te vroeg kwam ik aan. Ik was vergeten dat ik niet langer op mijn oude fiets hoefde. Dat het met een e-bike ietsje sneller gaat. Hilariteit alom. Mijn nieuwe hippe roze sportschoenen aan en gaan… En ik was ook vergeten hoe goed het voelde. Die een op een training zonder computerscherm ertussen. Opwarmen, dansen, steps. Het is zoveel leuker als je elkaar in het echt ziet. Acda en de Munnik overslaan omdat mijn nek en schouders werken met gewichten nog niet toestaan. Hoela Hoepen in plaats van boksen om dezelfde reden. Bij de grondoefeningen dubbel liggen van het lachen en niet kunnen stoppen. Het is lang geleden dat dat gebeurde.

Op de fiets terug naar huis maakte een gelukzalig gevoel van mij meester. Dit had ik zo nodig. Dit heb ik zo nodig. Dat stukje menselijk contact. Samen sporten, samen praten, samen lachen. Lekker!

Ik heb niks met Koningsdag. Nooit gehad. Voor mijn werk vond ik het altijd leuk om een fotoserie te maken. Maar die drukte was niet aan mij besteed. Vandaag was het voor mij wel een beetje een feestdag. En nu aan het einde van de dag zit ik een beetje brak op de bank. Niet omdat ik aan de zuip geweest ben. Ik drink (bijna) geen alcohol meer. Al een jaar niet meer. Nee. Vandaag mocht ik naar het TT-circuit fietsen voor mijn eerste vaccinatie. En die voelde bevrijdend, ondanks de spierpijn, vermoeidheid en verhoging.

Toen duidelijk werd dat mensen met een bepaalde hoeveelheid overgewicht, eerder gevaccineerd mochten worden, heb ik getwijfeld. Ik was er al over uit dat ik de vaccinatie wilde. Niet alleen om mezelf en anderen te beschermen, maar ook omdat ik merk dat het heel goed is voor mijn geestelijke gezondheid. Ik heb het gevoel dat ik nu weer wat grip krijg op de situatie.

Alleen maar frikadellen

De twijfel ontstond meer omdat de sociale media ontplofte, toen bekend werd dat dikke mensen, zoals ik, voorrang kregen op een prik. Op sociale media werd de vraag gesteld of het terecht was. De kritieken waren niet van de lucht. Dikke mensen hadden het aan zichzelf te danken dat ze te dik waren. Want ze zaten elke dag bij de Mac of KFC en aten alleen maar frikadellen. Alle vooroordelen vlogen over het internet. Psychiater dr Bram Bakker twitterde: ,,Als je ‘per ongeluk’ morbide obesitas hebt is inenten met voorrang geen probleem. Maar als je slecht voor jezelf hebt gezorgd, is het lastig verdedigbaar tov mensen die wel hun best hebben gedaan.”

Angst en beven

Die tweet deed pijn. Hij kreeg behoorlijk wat reacties. Wat me sterkte was dat het grotendeels mensen waren, die verbolgen reageren. Maar ik bleef twijfelen. Want kon ik het wel maken om me eerder te laten vaccineren. Was dat wel terecht. Ik las het internetartikel ‘Dik ben je niet voor de lol’ van Gert Jan van den Bemd. Ik bleef twijfelen. Om eerder in aanmerking te komen voor een vroege prik moest ik ook op de weegschaal bij de huisarts, en ik wil mijn gewicht niet weten. Dat is voor mij niet de kop in het zand steken. Maar zelfbescherming. Dankzij mijn eetstoornis, heb ik decennialang bijna elke dag op de weegschaal gestaan. Vaak meerdere keren per dag. En naar die stress, mijn ongezonde gedrag en mezelf uithongeren, wil ik niet terug. Met angst en beven maakte ik een afspraak met de huisarts. Ik wist al dat ze een goeie was. Maar tijdens die afspraak werd het nog eens bevestigd. Ze had er alle begrip voor dat ik niet wilde weten hoeveel ik woog. Ze zorgde ervoor dat ik de teller niet kon zien. En ja, ik kwam in aanmerking voor vervroegde vaccinatie.

Haar voorlichting trok me over de streep. Ik hoorde van meer mensen met een hoog BMI dat ze zich schaamden dat ze vanwege hun gewicht eerder gevaccineerd konden worden. Vaak durfden ze het hun omgeving niet te vertellen omdat ze nare reacties kregen. Ik maak er geen geheim van. Ik heb mijn eerste spuit gekregen en ik ben er blij mee. Het brengt een soort van mentale rust met zich mee. En dat vind ik het allerbelangrijkst.

Het is vandaag precies een jaar geleden… Een jaar geleden fietste ik om kwart voor vier ’s middags naar het huisadres voor Hilde. Voor mijn eerste training met haar. En wat voor jaar was het. De eerste training was een verademing. De tweede moest ik tot mijn grote spijt afzeggen omdat ik met een flinke griep in bed lag. De derde was ik er weer en toen was al duidelijk. Dit ga ik volhouden.

Het was een jaar vol met avonturen. Een verschrikkelijk mooi jaar! De eerste twee maanden trainden we volle bak bij Hilde in de woonkamer. Ik deed dingen die ik in de sportschool altijd verafschuwde, met het grootste plezier. De superwoman, ja natuurlijk. Buikspieren ja leuk! En we eindigen voor de cooling down altijd met mijn favoriet, ja echt: Planken. En toen kwam corona en gingen we via Zoom verder.

Achillespeesblessure

Normaal train ik iedere dinsdag met Hilde. Door omstandigheden was de online-training van afgelopen dinsdag verplaatst naar vandaag. Precies een jaar verder en teruggevonden wat ik vorig jaar zocht: Plezier in trainen. Dat wordt gevierd met een lekkere training. Omdat ik door slaapgebrek (tja ik blijf journalist en als het Capitool in Washington bestormd wordt, dan blijf ik toch iets langer dan gepland voor de televisie hangen), wat kleine pijntjes en een achillespeesblessure toch een beetje uit mijn hum ben, heb ik van tevoren geappt of we eerst even kunnen kletsen. Om twee minuten voor het afgesproken tijdstip heb ik de zoomlink in de mail. Ik log in en we babbelen even over de toestand in de wereld, de lockdown en wat ons bezighoudt. Dat de december- en januarichallenge toch wel voor kleine pijntjes zorgen en dat ik meer last van mijn achillespees en een stijve rug heb, dan ik eigenlijk wil toegeven. En op dat moment weet ik weer waarom ik een goede trainer heb uitgekozen..

Halve sportschool in mijn huis

‘We korten de training in. Jij geeft aan wat je wel en niet wilt doen’, klinkt het. ‘Hoelahoepen en touwtjespringen laten we achterwege’, beslis ik. Voor de rest zien we wel. Ze vraagt of ik wel een stepsoefening wil doen. Ik heb vorige week een stepsbench besteld. Voor de decemberchallenge had Hilde een leuke stepsoefening bedacht. Die kon op de trap. Nou mijn traphal is te krap daarvoor en ik kan niet voluit gaan. En in zo’n geval ben ik heel makkelijk. De mogelijkheid creëren om het beste uit mezelf te halen, dus een stepsbench bestellen (Ik heb inmiddels een halve sportschool in mijn huis). De stepsoefening is pittig. Lekkere cardio. Mijn achillespees protesteert niet echt. Dus we gaan door. We boksen een nummer en de lunges slaan we over. Dan volgen de beenoefeningen en wat buikspieroefeningen. En laten Nick en Simon links liggen, want genoeg buikspieroefeningen gedaan.

Tijd voor grapjes

En dan zijn we toe aan mijn favoriet: Planken. Ik spring in de houding. Had ik tijdens de eerste training mijn achterwerk nog flink in de lucht. Inmiddels ben ik een echte plank. Ik merk dat mijn lijf sterker is geworden. Nena begint te zingen. Ik begin te planken. Het kost weinig moeite en ik blijf doorgaan. Na een minuutje ofzo vind ik het wel genoeg en last een rustmomentje in. Tijdens het planken is het tijd voor grapjes. Op het eind zegt Hilde nog eentje dan en na de laatste plank ruimt zij meestal haar matje op. Ik heb er lol in om dan nog een keer een plank erin te gooien, of zelfs twee, of drie.

Vandaag probeert ze me te verleiden om ook zijwaarts te planken. Leunend op je linker- of rechterarm je lijf omhoog duwen en de andere arm in de lucht. Ik ga op mijn zij liggen. Steek mijn linkerarm in de lucht en druk mijzelf niet omhoog. Hilde krijgt de slappe lach en ik ook. Dit soort geintjes durfde ik op de sportschool niet uit te vreten. Dan kreeg ik te horen dat ik niet serieus genoeg trainde. En dit is precies waarom ik het sporten met Hilde zo fijn vind… Er moet gelachen worden.

Toen ik halverwege maart mijn verjaardagsfeest afgelastte, had ik het idee dat ik in de zomer in de tuin wel een feest zou kunnen geven. Corona zou tegen die tijd vast wel opgehoepeld zijn. De rust zou zijn wedergekeerd, ik zou gewoon op vakantie gaan naar Engeland en mijn leven zou weer gewoon net zo leuk zijn, als het altijd was.

Naïef? Vast. Was de wens de vader van de gedachte? Absoluut. Ik vind leven in coronatijd ingewikkeld. De coronacrisis was nog maar een aantal weken oud toen ik voor de krant een verhaal schreef met als titel: niemand om achter het behang te plakken. Daarin vroeg ik me af hoe ik mentaal gezond zou kunnen blijven in deze crisis.

Klankbord

Ik vind alleen wonen normaliter heerlijk. In coronatijden is het pittig. Zeker als je een denker bent en geen klankbord in huis hebt. Het feit dat ik graag controle houd over mijn leven, maakt het er ook niet makkelijker op. En mijn hooggevoeligheid zit daarbij ook nog wel eens in de weg. Want ik voel intens en veel.

Ik vind het lastig om te bedenken wat wel en niet kan. Ik ben voorzichtig. Hoe handel je als je bijvoorbeeld chronisch verkouden bent. Afgelopen zomer moest ik tot drie keer toe de intake bij mijn nieuwe tandarts afbellen. Vanwege een neusverkoudheid en lichte verhoging. Iets waar ik normaliter nauwelijks stil bij zou staan. Een nieuwe afspraak maken, stelde ik steeds uit. Stel dat ik hem weer zou moeten afzeggen. Gisteren kon ik er niet meer omheen. Het hele weekend had ik al last van mijn kies en haalde me van alles in mijn hoofd. Zou er een ontsteking zitten. Ik moest de tandarts bellen. Ik was niet verkouden. Geen excuus. Ik belde en kon ’s middags al terecht. Om twee uur. Een half uur later was ik zonder boren van mijn kiespijn verlost. Een iets te hoge vulling bleek het euvel.

Snotteren

Door corona keek ik al maanden huizenhoog op tegen deze afspraak. Wanneer kun je wel, wanneer kun je niet naar een afspraak. Ik was al maanden niet meer naar de masseur geweest. Met de bus naar Groningen was voor mij geen optie. Dus een nieuwe gezocht in mijn woonplaats. De eerste keer was wennen. Ook voor mijn lijf dat heftig in opstand kwam. Ik had twee dagen een katerig gevoel. Inmiddels ga ik twee keer in de maand. Mijn lijf moet wennen om weer aangeraakt te worden. En ik ook.

Zodra ik maar een klein beetje begin te snotteren, sla ik aan het twijfelen. Terwijl ik heus wel het verschil weet tussen een echte verkoudheid en mijn neus die iedere ochtend verstopt zit. Zodra ik in beweging kom is die verstopping als sneeuw voor de zon verdwenen. En toch twijfel ik elke keer weer even. Word ik verkouden of niet. En elke keer kom ik tot de conclusie van niet. Ik vind coronatijd ingewikkeld… En dat is okee.

‘Ben je nog steeds aan het sporten’, vroeg de vrouw, toen ik naast mijn gewoonlijke halfje brood een roomcroissant bestelde. Ik voelde me betrapt. Niet omdat ik geen roomcroissant mag eten, maar omdat de vraag mijn dieetdenken triggerde. Ik koos voor iets lekkers wat niet in de dieetcultuur past en vond eigenlijk niet dat ik het verdiend had. En ik voelde me betrapt, ook al ging het haar geen klap aan of ik wel of niet sport en wat ik in mijn mond steek. Mijn automatische verantwoordingsmechanisme trad in werking: ‘Ja hoor, ik heb gisteren nog vijftig kilometer gefietst en daarom kan ik dit eten… en het is heel lekker.’ Dat het erg lekker is, beaamde ze. Haar gezicht sprak boekdelen. Thuis at ik het croissantje op. Maar het smaakte niet zo lekker als anders.

Uithongeren

Ik snap waar haar vraag vandaan komt. Maar ze had hem niet hoeven stellen. Een paar weken geleden stond ik in de krant met een persoonlijk verhaal. Over hoe ik mijn lol in sporten terugvond. En dat ik de afgelopen jaren keihard had gewerkt om mijn verstoorde relatie met eten te veranderen. Beide is gelukt. Hoe? Met vallen en opstaan. Lief te zijn voor me zelf en door heel veel te praten met mijn leefstijlcoach Isabelle. Door me daardoor te realiseren dat je ook gezond en dik kunt zijn. Door me te realiseren dat mezelf uithongeren door crashdiëten veel ongezonder is, dan overgewicht hebben. Ik heb mijn lijf dertig jaar lang ondervoed. Het niet gegeven wat het nodig had, waardoor het bij het minste of geringste beetje extra eten, dit opsloeg in vet. Want in je brein zit een hamster, die tevreden gehouden wil worden. Wil je weten hoe het werkt? Lees De Hamster in je brein. Een mooi leesbaar wetenschappelijk boek over hoe je brein werkt in verhouding tot eten en wat je zeker moet lezen wanneer je aan een dieet begint. Of beter nog: gewoon lezen en dan niet aan een dieet beginnen, maar een gezonde leefstijl aannemen. En je vooral ook af en toe trakteren op iets wat je heel lekker vindt, maar waar de dieetcultuur een andere mening over is toegedaan.

Ja ik donder dus af en toe nog in een valkuil en leg verantwoording af aan wildvreemden voor wat ik eet. Gedrag wat je in meer dan dertig jaar hebt aangeleerd, ben je niet zomaar kwijt. Gelukkig kan ik steeds meer van eten genieten en durf ik zelfs op een vol terras te eten zonder dat ik bezig ben met wat een ander daarvan vindt. Ik leer steeds meer…

Het zit erop. Mijn half jaar Train Happy Topgewicht met Hilde van Theater THT. Vanmiddag was de laatste training van ons half jaar. Keihard gesport en keihard gelachen. Ik begon dit avontuur, niet om kilo’s kwijt te raken. Maar om weer lol te krijgen in het sporten. En ik moet zeggen: dat is gelukt.

Coronacrisis

Het waren enerverende maanden. We startten in de woonkamer met trainen. Live. En toen gooide na tien weken de coronacrisis roet in het eten. We trainden online, minder gezellig, maar nog steeds heel leuk. Iedere dinsdagmiddag na het werk, zwengelde ik mijn chromebook aan om een uurtje te trainen.

Randvoorwaarden

Ik heb veel geleerd de afgelopen maanden. Sporten is leuk, als je er maar voor zorgt dat je ook de randvoorwaarden leuk maakt. Ik wil mezelf best afbeulen en steeds een stapje verder gaan. Maar niet zoals vroeger iedere training ver in het rood. Niet elke oefening hoef ik meteen perfect te kunnen. Het heet niet voor niets training. Kreeg ik in het begin bij een bepaalde grondoefening na een keer al kramp. Tegenwoordig doe ik deze moeiteloos en maakt Hilde hem daarom gewoon een stukje zwaarder. Zonder iets te zeggen. Ja achteraf pas. Waar ik dan weer heel hard om moet lachen. Vanmiddag lukte zelfs een oefening, die al maanden niet lukte. Nu dus wel.

Health At Every Size

Ik heb de afgelopen weken wel gedacht van: hoe nu verder. Want ik kan al heel veel zelf maar ik kan ook nog wel wat steun gebruiken na dat eerste half jaar. Ik ben nog niet helemaal klaar om te worden losgelaten. Gelukkig heeft Hilde een vervolgtraject gestart en dat ga ik de komende tijd volgen. En ik blijf bloggen. Ik heb me in de wereld van HEAS en body positivity gestort. Health At Every Size en positief naar je eigen lichaam kijken. Ook daar wil ik meer over schrijven. En dat vind ik best spannend, want er rust nog steeds een taboe op dik zijn…

‘Losing weight is not your life’s purpose’ las ik gisteren op het instagramaccount van de NHS-arts Joshua Wolrich (@drjoshuawolrich). Gewicht verliezen is niet je levensdoel. En deze sloeg in als een bom. Want dat is wat mijn doel van mijn veertiende tot mijn bijna achtenveertigste jaar was. Gewicht verliezen. Voldoen aan hoe je er volgens anderen uit moet zien. Maak je niet dik. Dun is de mode! Een kreet, uit een liedje van Conny Vink, die veel gebezigd werd toen ik in mijn kwetsbare tienerjaren zat. En ja dun was ik zeker niet…

Opluchting

Het voelde als een opluchting om deze zin op het instagramaccount van een arts te zien. Ik neusde verder in zijn posts en kwam tot de ontdekking dat hij vecht tegen de heersende vooroordelen met betrekking tot dikke mensen en obesitas. Vooroordelen die hij zelf ook had als arts en zijn eigen bewustwording maakt dat hij zich nu inzet om die heersende vooroordelen tegen te gaan.

Toen ik zijn post las dacht ik: ‘jammer dat ik altijd zoveel tijd heb gestoken in het volgen van diëten en veel te fanatiek sporten’. Het heeft me door de jaren zoveel frustratie en boosheid gekost. Altijd maar weer bewijzen dat ik wel genoeg doorzettingsvermogen had om een crashdieet te volgen. Altijd maar weer willen bewijzen dat ik niet lui was. Iedere keer als ik een boel kilo’s kwijt was geraakt, werd ik overladen met complimentjes. Mensen deden veel aardiger. Zagen me opeens staan. Maar zodra het crash-dieet niet meer vol te houden was, vlogen de verloren kilo’s er weer aan… en een beetje meer. En er waren altijd wel mensen die daar dan een opmerking over maakten. ‘Heb je je weer laten gaan? Ik wist wel dat je het niet zou volhouden.’ En ik geloofde dat die mensen gelijk hadden.

Ik ga nooit meer op dieet

Inmiddels is een ding heel duidelijk. Ik ga nooit meer op dieet. Want een dieet is niet vol te houden. Wat ik nodig heb is een verandering van leefstijl. En ik durf inmiddels te stellen dat ik een mooi eind op weg ben. Toen ik een jaar of drie geleden bij leefstijlcoach Isabelle terechtkwam was het al heel snel duidelijk dat ik een eetstoornis had. Een heel ongezonde relatie tot voeding. Ik had een hele lijst verboden voedingsmiddelen in mijn hoofd en dat maakte niet diëten, verdomde lastig. Ik had constant lijngedachten en als ik dan iets van de ‘verboden’ producten at, dan kon ik daar dagen boos over zijn. Op mezelf. Langzaam maar zeker werd in de gesprekken duidelijk, waar dit gedrag vandaan kwam en er was maar een oplossing. Stoppen met diëten.

Ik sponsorde de sportschool

Aangeleerd gedrag van dertig plus jaar, leer je niet zomaar af. De lol in sporten was allang verdwenen. Dus ik bewoog steeds minder. Ieder jaar probeerde ik het nog wel in de sportschool. Maar ik deed het altijd voor de sportinstructeur en het irriteerde me dat ik altijd meer moest. Ook al kon mijn lijf het voor mijn gevoel niet aan. Dus eigenlijk is het geen wonder dat ik na verloop van tijd er de brui aan gaf en niet meer kwam opdagen Ik sponsorde de sportschool slechts nog.

Gistermiddag had ik mijn wekelijkse online training via Zoom met Hilde. Met haar in echt trainen is veel leuker, maar ja die coronacrisis gooit nog steeds roet in het eten, dus we roeien maar met de riemen die we hebben. Ik heb bij vlagen nog last van een coronadip en gisteren was ik ook enigszins uit mijn hum. Na een kort kletspraatje begonnen we voortvarend. Warming-up, rennen op de plaats, armspieren op een Zweeds nummer dat een van mijn neven me ooit liet horen en dat gewoon een heel lekkere beat heeft. Dansen op Wham inclusief de aerobicsjuf, gevolgd door touwtje springen op Feargal Sharkey. Hoela hoepen met Nik Kershaw en Nena en boksoefeningen, lunges, opdrukken en squats op twee nummers van Skald. Een pauzenummer Pokey LaFarge om daarna door te gaan met een pittige buik, benen en billen op It’s oh so Quiet van Bjork, Tante Julia van Boudewijn de Groot en Leve het Nijlpaard van Klein Orkest. Als afsluiter wordt er nog even geplanked op Galway Girl van de Kilkenny’s en daarna is het alweer tijd voor de cooling down. Een uur knallen met een lach op mijn gezicht. En de running gag, dat ik haar de volgende dag zal vervloeken omdat ik dan ongetwijfeld spierpijn heb.

Hilde is een tof mens

De eerste maanden vroeg ik me af waarom het trainen nu wel lukt en waarom ik nu het sporten wel heel erg leuk vind. Want er zitten een heleboel oefeningen bij die ik in de sportschool haatte. Ten eerste doe ik het voor mezelf en er moet vooral ook gelachen worden. Ik voel me niet gedwongen om elke week de laptop aan te zwengelen voor mijn afspraak met Hilde. En als ik te serieus kijk of vergeet te ademen, brult zij wel: lachen! Waarop ik dan meteen in de lach schiet en weer lucht krijg. Ten tweede is Hilde een geweldige trainer. Vanaf het begin heeft ze me niet gepusht om over mijn grenzen te gaan in een training. Sterker nog, de eerste weken floot ze me wel eens terug. Iedere week maakte ze de training een stukje zwaarder. Vaak zelfs zonder dat ik het door had. En waar eerst de regie van de training bij haar lag, komt nu de regie stukje bij beetje bij mij te liggen. En ten derde: Hilde is een tof mens, die begrijpt waar het om gaat. Je moet er lol in hebben. Gaat het een dag niet, nou dan trainen we toch iets minder hard. Het uiteindelijke doel behalen we toch wel altijd: een uurtje lekker stevig trainen met aan het einde een beter humeur. En mijn leven draait niet langer om het verliezen van gewicht.

Het negatieve gevoel wat ik in eerste instantie kreeg van het lezen van die mooie Engelse quote, is inmiddels omgeslagen in een positief gevoel. Want had ik het niet meegemaakt, dan had ik nooit zo’n indrukwekkende reis kunnen maken, om te worden wie ik ben. Een mooi mens.

Maandagavond heb ik de batterijen uit de weegschaal gehaald en het ding opgeborgen in de kast. Toen ik aan mijn Train Happy Topgewicht avontuur met Hilde begon, was de afspraak om elke woensdag op de weegschaal te gaan staan. Ook al was gewichtsverlies niet mijn doel. Ik ging voor lekker in mijn vel. En ik heb altijd een haat-liefde-verhouding gehad met dat ding: de weegschaal.

Afspraak is afspraak

De eerste maanden deed ik probleemloos mee, met dat wegen. Gewoon want afspraak is afspraak en ik had ‘getekend’ voor het hele pakket, dus ook het wegen. En dat ging best goed. Niet dat ik echt afviel, maar ik kwam steeds lekkerder in mijn vel te zitten. Ik voelde mij goed, maar door dat geweeg, begon er toch wat te knagen. Mijn gewicht ging nauwelijks omlaag

Vreetbui

Ik kreeg vreetbuien en begon excuses voor mijn eetgedrag te verzinnen. Welkom terug Excuustruus. Een gesprek met Isabel zette me weer met beide voeten op de grond. Vlak voor ons gesprek had ik een vreetbui gehad. Nou ja vreetbui. Vergeleken met vroeger, zou ik hier eigenlijk heel hard om moeten lachen. Ik had een halve zak chips leeggegeten. Niet zo’n grote van 225 gram, maar een van 120 gram. Daar dus de helft van. De rest belandde in de prullenbak. Vroeger was die hele grote zak leeg gegaan en ongetwijfeld nog een pak koekjes en een zak drop erachteraan

Eerlijk en mild

Isabelle pikt geen shit van mij en daarom ben ik ook zo blij met haar. De Excuustruus in mij werd stevig aangepakt. Ik moest eerlijk tegen mezelf zijn, waar de oorzaak lag. En ook mild, was haar advies. Wees ook lief voor jezelf. Want zij weet hoe hard ik voor mezelf kan zijn. Ik ben mijn hele leven boos geweest op mijn lijf. Want het was niet, hoe anderen vonden dat het moest zijn. Ik was nooit dun genoeg. En dat kwam de afgelopen weken weer boven drijven. Omdat dat cijfertje maar niet naar beneden ging. Door de coaching besefte ik me dat ik terug moest naar de basis, waarmee ik begonnen was. Waarom ik met Train Happy Topgewicht ben begonnen. Om lief te zijn voor mijn lijf en lekker in mijn vel te zitten.

Zielig en alleen in de kast

Ik ga voor lekker in mijn vel. Dus wandel ik nog steeds met mijn buurvrouw. Fiets ik bijna elke avond tussen de twintig en dertig kilometer op mijn e-bike en train ik iedere week online met Hilde. En let ik nog op cijfertjes? Ja maar niet meer die van de weegschaal. Maar op mijn hartslag in rust. Die is inmiddels met acht slagen gedaald. Van tachtig aan het begin van de coronacrisis naar 72 nu. Ik merk dat mijn conditie is verbeterd. Alles gaat makkelijker en ik blijf me op sportief gebied uitdagen. En ik wil vertrouwen op mijn lijf. Ik voel me goed en dat cijfertje op de weegschaal is dat: een cijfertje. Daarom ligt dat ding nu zielig en alleen in de kast en komt hij daar voorlopig niet meer uit.