Het is vandaag precies een jaar geleden… Een jaar geleden fietste ik om kwart voor vier ’s middags naar het huisadres voor Hilde. Voor mijn eerste training met haar. En wat voor jaar was het. De eerste training was een verademing. De tweede moest ik tot mijn grote spijt afzeggen omdat ik met een flinke griep in bed lag. De derde was ik er weer en toen was al duidelijk. Dit ga ik volhouden.

Het was een jaar vol met avonturen. Een verschrikkelijk mooi jaar! De eerste twee maanden trainden we volle bak bij Hilde in de woonkamer. Ik deed dingen die ik in de sportschool altijd verafschuwde, met het grootste plezier. De superwoman, ja natuurlijk. Buikspieren ja leuk! En we eindigen voor de cooling down altijd met mijn favoriet, ja echt: Planken. En toen kwam corona en gingen we via Zoom verder.

Achillespeesblessure

Normaal train ik iedere dinsdag met Hilde. Door omstandigheden was de online-training van afgelopen dinsdag verplaatst naar vandaag. Precies een jaar verder en teruggevonden wat ik vorig jaar zocht: Plezier in trainen. Dat wordt gevierd met een lekkere training. Omdat ik door slaapgebrek (tja ik blijf journalist en als het Capitool in Washington bestormd wordt, dan blijf ik toch iets langer dan gepland voor de televisie hangen), wat kleine pijntjes en een achillespeesblessure toch een beetje uit mijn hum ben, heb ik van tevoren geappt of we eerst even kunnen kletsen. Om twee minuten voor het afgesproken tijdstip heb ik de zoomlink in de mail. Ik log in en we babbelen even over de toestand in de wereld, de lockdown en wat ons bezighoudt. Dat de december- en januarichallenge toch wel voor kleine pijntjes zorgen en dat ik meer last van mijn achillespees en een stijve rug heb, dan ik eigenlijk wil toegeven. En op dat moment weet ik weer waarom ik een goede trainer heb uitgekozen..

Halve sportschool in mijn huis

‘We korten de training in. Jij geeft aan wat je wel en niet wilt doen’, klinkt het. ‘Hoelahoepen en touwtjespringen laten we achterwege’, beslis ik. Voor de rest zien we wel. Ze vraagt of ik wel een stepsoefening wil doen. Ik heb vorige week een stepsbench besteld. Voor de decemberchallenge had Hilde een leuke stepsoefening bedacht. Die kon op de trap. Nou mijn traphal is te krap daarvoor en ik kan niet voluit gaan. En in zo’n geval ben ik heel makkelijk. De mogelijkheid creëren om het beste uit mezelf te halen, dus een stepsbench bestellen (Ik heb inmiddels een halve sportschool in mijn huis). De stepsoefening is pittig. Lekkere cardio. Mijn achillespees protesteert niet echt. Dus we gaan door. We boksen een nummer en de lunges slaan we over. Dan volgen de beenoefeningen en wat buikspieroefeningen. En laten Nick en Simon links liggen, want genoeg buikspieroefeningen gedaan.

Tijd voor grapjes

En dan zijn we toe aan mijn favoriet: Planken. Ik spring in de houding. Had ik tijdens de eerste training mijn achterwerk nog flink in de lucht. Inmiddels ben ik een echte plank. Ik merk dat mijn lijf sterker is geworden. Nena begint te zingen. Ik begin te planken. Het kost weinig moeite en ik blijf doorgaan. Na een minuutje ofzo vind ik het wel genoeg en last een rustmomentje in. Tijdens het planken is het tijd voor grapjes. Op het eind zegt Hilde nog eentje dan en na de laatste plank ruimt zij meestal haar matje op. Ik heb er lol in om dan nog een keer een plank erin te gooien, of zelfs twee, of drie.

Vandaag probeert ze me te verleiden om ook zijwaarts te planken. Leunend op je linker- of rechterarm je lijf omhoog duwen en de andere arm in de lucht. Ik ga op mijn zij liggen. Steek mijn linkerarm in de lucht en druk mijzelf niet omhoog. Hilde krijgt de slappe lach en ik ook. Dit soort geintjes durfde ik op de sportschool niet uit te vreten. Dan kreeg ik te horen dat ik niet serieus genoeg trainde. En dit is precies waarom ik het sporten met Hilde zo fijn vind… Er moet gelachen worden.