Toen ik halverwege maart mijn verjaardagsfeest afgelastte, had ik het idee dat ik in de zomer in de tuin wel een feest zou kunnen geven. Corona zou tegen die tijd vast wel opgehoepeld zijn. De rust zou zijn wedergekeerd, ik zou gewoon op vakantie gaan naar Engeland en mijn leven zou weer gewoon net zo leuk zijn, als het altijd was.

Naïef? Vast. Was de wens de vader van de gedachte? Absoluut. Ik vind leven in coronatijd ingewikkeld. De coronacrisis was nog maar een aantal weken oud toen ik voor de krant een verhaal schreef met als titel: niemand om achter het behang te plakken. Daarin vroeg ik me af hoe ik mentaal gezond zou kunnen blijven in deze crisis.

Klankbord

Ik vind alleen wonen normaliter heerlijk. In coronatijden is het pittig. Zeker als je een denker bent en geen klankbord in huis hebt. Het feit dat ik graag controle houd over mijn leven, maakt het er ook niet makkelijker op. En mijn hooggevoeligheid zit daarbij ook nog wel eens in de weg. Want ik voel intens en veel.

Ik vind het lastig om te bedenken wat wel en niet kan. Ik ben voorzichtig. Hoe handel je als je bijvoorbeeld chronisch verkouden bent. Afgelopen zomer moest ik tot drie keer toe de intake bij mijn nieuwe tandarts afbellen. Vanwege een neusverkoudheid en lichte verhoging. Iets waar ik normaliter nauwelijks stil bij zou staan. Een nieuwe afspraak maken, stelde ik steeds uit. Stel dat ik hem weer zou moeten afzeggen. Gisteren kon ik er niet meer omheen. Het hele weekend had ik al last van mijn kies en haalde me van alles in mijn hoofd. Zou er een ontsteking zitten. Ik moest de tandarts bellen. Ik was niet verkouden. Geen excuus. Ik belde en kon ’s middags al terecht. Om twee uur. Een half uur later was ik zonder boren van mijn kiespijn verlost. Een iets te hoge vulling bleek het euvel.

Snotteren

Door corona keek ik al maanden huizenhoog op tegen deze afspraak. Wanneer kun je wel, wanneer kun je niet naar een afspraak. Ik was al maanden niet meer naar de masseur geweest. Met de bus naar Groningen was voor mij geen optie. Dus een nieuwe gezocht in mijn woonplaats. De eerste keer was wennen. Ook voor mijn lijf dat heftig in opstand kwam. Ik had twee dagen een katerig gevoel. Inmiddels ga ik twee keer in de maand. Mijn lijf moet wennen om weer aangeraakt te worden. En ik ook.

Zodra ik maar een klein beetje begin te snotteren, sla ik aan het twijfelen. Terwijl ik heus wel het verschil weet tussen een echte verkoudheid en mijn neus die iedere ochtend verstopt zit. Zodra ik in beweging kom is die verstopping als sneeuw voor de zon verdwenen. En toch twijfel ik elke keer weer even. Word ik verkouden of niet. En elke keer kom ik tot de conclusie van niet. Ik vind coronatijd ingewikkeld… En dat is okee.