Maandagavond heb ik de batterijen uit de weegschaal gehaald en het ding opgeborgen in de kast. Toen ik aan mijn Train Happy Topgewicht avontuur met Hilde begon, was de afspraak om elke woensdag op de weegschaal te gaan staan. Ook al was gewichtsverlies niet mijn doel. Ik ging voor lekker in mijn vel. En ik heb altijd een haat-liefde-verhouding gehad met dat ding: de weegschaal.

Afspraak is afspraak

De eerste maanden deed ik probleemloos mee, met dat wegen. Gewoon want afspraak is afspraak en ik had ‘getekend’ voor het hele pakket, dus ook het wegen. En dat ging best goed. Niet dat ik echt afviel, maar ik kwam steeds lekkerder in mijn vel te zitten. Ik voelde mij goed, maar door dat geweeg, begon er toch wat te knagen. Mijn gewicht ging nauwelijks omlaag

Vreetbui

Ik kreeg vreetbuien en begon excuses voor mijn eetgedrag te verzinnen. Welkom terug Excuustruus. Een gesprek met Isabel zette me weer met beide voeten op de grond. Vlak voor ons gesprek had ik een vreetbui gehad. Nou ja vreetbui. Vergeleken met vroeger, zou ik hier eigenlijk heel hard om moeten lachen. Ik had een halve zak chips leeggegeten. Niet zo’n grote van 225 gram, maar een van 120 gram. Daar dus de helft van. De rest belandde in de prullenbak. Vroeger was die hele grote zak leeg gegaan en ongetwijfeld nog een pak koekjes en een zak drop erachteraan

Eerlijk en mild

Isabelle pikt geen shit van mij en daarom ben ik ook zo blij met haar. De Excuustruus in mij werd stevig aangepakt. Ik moest eerlijk tegen mezelf zijn, waar de oorzaak lag. En ook mild, was haar advies. Wees ook lief voor jezelf. Want zij weet hoe hard ik voor mezelf kan zijn. Ik ben mijn hele leven boos geweest op mijn lijf. Want het was niet, hoe anderen vonden dat het moest zijn. Ik was nooit dun genoeg. En dat kwam de afgelopen weken weer boven drijven. Omdat dat cijfertje maar niet naar beneden ging. Door de coaching besefte ik me dat ik terug moest naar de basis, waarmee ik begonnen was. Waarom ik met Train Happy Topgewicht ben begonnen. Om lief te zijn voor mijn lijf en lekker in mijn vel te zitten.

Zielig en alleen in de kast

Ik ga voor lekker in mijn vel. Dus wandel ik nog steeds met mijn buurvrouw. Fiets ik bijna elke avond tussen de twintig en dertig kilometer op mijn e-bike en train ik iedere week online met Hilde. En let ik nog op cijfertjes? Ja maar niet meer die van de weegschaal. Maar op mijn hartslag in rust. Die is inmiddels met acht slagen gedaald. Van tachtig aan het begin van de coronacrisis naar 72 nu. Ik merk dat mijn conditie is verbeterd. Alles gaat makkelijker en ik blijf me op sportief gebied uitdagen. En ik wil vertrouwen op mijn lijf. Ik voel me goed en dat cijfertje op de weegschaal is dat: een cijfertje. Daarom ligt dat ding nu zielig en alleen in de kast en komt hij daar voorlopig niet meer uit.