Spanning was wat ik voelde, toen ik vandaag aan het eind van de middag naar Hilde fietste. Vandaag zouden we voor het eerst weer live trainen. Zonder beeldscherm ertussen. Vijftien maanden lang hadden we noodgedwongen via Zoom getraind. Vlak nadat ik met het Train Happy Topgewicht was begonnen. Vol goede moed slingerde ik iedere dinsdag de laptop aan. Hoe langer het duurde, hoe ingewikkelder het werd en hoe harder ik met mezelf worstelde tijdens de trainingen. We lachten veel, maar toch.

Die hele coronacrisis is me niet in de koude kleren gaan zitten

Na de training vorige week stelde ik de vraag. Wanneer kunnen we weer in real life trainen. Ik ben zelf inmiddels volledig gevaccineerd en was alweer wat aan het oefenen om onder de mensen te komen. Oefenen ja, want die hele coronacrisis is me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik was het afgelopen jaar aardig op mezelf teruggeworpen. Ik werkte vanuit huis, maakte geen onnodige reisjes en het kringetje om me heen werd steeds kleiner. Had niemand behalve mezelf om achter het behang te plakken. En ondertussen bleef ik via Zoom doortrainen met Hilde.

Nieuwe hippe roze sportschoenen aan en gaan

Tien minuten te vroeg kwam ik aan. Ik was vergeten dat ik niet langer op mijn oude fiets hoefde. Dat het met een e-bike ietsje sneller gaat. Hilariteit alom. Mijn nieuwe hippe roze sportschoenen aan en gaan… En ik was ook vergeten hoe goed het voelde. Die een op een training zonder computerscherm ertussen. Opwarmen, dansen, steps. Het is zoveel leuker als je elkaar in het echt ziet. Acda en de Munnik overslaan omdat mijn nek en schouders werken met gewichten nog niet toestaan. Hoela Hoepen in plaats van boksen om dezelfde reden. Bij de grondoefeningen dubbel liggen van het lachen en niet kunnen stoppen. Het is lang geleden dat dat gebeurde.

Op de fiets terug naar huis maakte een gelukzalig gevoel van mij meester. Dit had ik zo nodig. Dit heb ik zo nodig. Dat stukje menselijk contact. Samen sporten, samen praten, samen lachen. Lekker!