Ik ben net iets te laat de deur uit gegaan. In theorie is het een kwartiertje fietsen van mijn huis naar station Assen, maar in werkelijkheid doe je er toch al snel twintig minuten over. Ik moet de vijf over half tien trein zien te halen en eigenlijk wil ik ook nog koffie. Om half parkeer ik mijn fiets onder het station. Normaal pak ik altijd de lift. Nu kijk ik naar de steile trap en pak zonder morren deze. Vastberaden stap ik de stationshuiskamer in.

De mooie volle vrouw achter de balie lacht me toe. ‘Ik zag je binnenkomen met een doel.’ Klopt. Een cappuccino extra sterk. Dat kan nog net. We kletsen en lachen wat terwijl ze mijn koffie klaar maakt. ‘Goeie reis en veel plezier’, roept ze terwijl ik zielsgelukkig met mijn cappuccino richting perron loop. Vandaag ga ik mijn reisvriendinnen zien.

Bijzondere gewaarwording

Het gesprek een dag eerder met Isabelle was weer een bijzondere. Ik had de afspraak een paar weken eerder gemaakt omdat ik bij vlagen nog wat last had van het auto-ongeluk van anderhalf jaar geleden. Maar uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik mezelf eindelijk ten volle accepteer. Inclusief mijn lijf. En dat was toch een bijzondere gewaarwording. Want alhoewel het de laatste tijd steeds beter ging. Ben ik nooit tevreden geweest over mijn lijf. Ik was eigenlijk heel vaak boos op mijn lijf. En probeerde ik het vaak te verhullen in wijde kleding. Tijd om mezelf in een mooie verpakking te steken, denk ik bij mezelf in de trein.

• 

Vinden jullie het ok om in Hoog Catharijne even bij Paprika binnen te lopen? app ik mijn vriendinnen. Dat is uiteraard geen probleem. Paprika is een fijne winkel voor vrouwen met rondingen. Bij binnenkomst pak ik meteen een prachtig bloemig bloesje. Vriendin een trekt een mooi tuniek uit het rek. ‘Deze zou ik ook even passen.’ De verkoopster komt aanzetten met het coca cola shirt waar ik naar gevraagd heb en vriendin twee wijst me op het groene shirt met Sunshine erop. Ik duik met vijf kledingstukken de kleedkamer in.

Twee maten kleiner

Het tuniek van vriendin een is meteen goedgekeurd. Het staat me geweldig, terwijl ik zoiets zelf nooit zou hebben uitgezocht. Ik straal. Ook het coca cola shirt staat me goed. Evenals de bloemenblouse, en het andere tuniekje waar ik mijn oog op heb laten vallen. Alleen het Sunshine T-shirt is veel te groot. Maar twee maten kleiner is ook die goedgekeurd. Ik kleed me om en kom met mijn armen vol mooie kleding de kleedkamer uit.

Zure mevrouw

Ik geef het aan de verkoopster en zeg blij: ‘Alles mag mee’. Op dat moment loopt er een mevrouw met een zuur gezicht voorbij en zegt: ‘Nou, nou, toe maar.’ Ik verkramp en schiet meteen in de verdediging: ‘Ik koop maar een paar keer per jaar nieuwe kleding.’ Op het moment dat ik het zeg, wil ik mijn tong er wel afbijten. Ik hoef aan een wildvreemde vrouw niet te verklaren waarom ik zoveel mooie, nieuwe kleren meeneem. Donder ik toch weer in die valkuil. Ik twijfel heel even, want Paprika is niet goedkoop. Moet ik dan misschien toch niet. Dan bedenk ik me hoe mooi en fijn ik me in de kleren voelde. Ik lach de zure mevrouw vriendelijk toe. Reken af en loop stralend de winkel uit.