‘Marielle, kun jij niet een keer een artikel schrijven over de overgang’, vroeg een vriendin mij midden in de coronacrisis. ‘Er wordt heel weinig over geschreven en dat is eigenlijk belachelijk.’ Ik knikte en legde het naast me neer. Ik had geen puf om naast mijn werk ook nog hier over dingen te schrijven waar ik iets van vind. Nu weet ik dat ik toen in een lichte depressie zat. Maar dat had ik op dat moment niet door. Ook niet dat die depressie wel eens tot mijn overgangsklachten zouden kunnen behoren. Ik was achtenveertig en stak met liefde mijn kop in het zand. Ik was de coronacrisis letterlijk aan het overleven.

Toetsenbordridders

De overgang en ook menstruatie is zoiets waar iedereen, met name op social media, iets van vindt. Wij vrouwen in het vruchtbare deel van ons leven moeten niet zeuren. Want het hoort er nu eenmaal bij. Bij het vrouw zijn. Wij moeten ons lot gewoon dragen en verder onze mond dicht houden. Nou zou je denken dat dergelijke reacties voornamelijk van mannelijke toetsenbordridders komen. Maar nee. Vrouwen trappen vrouwen nog harder de grond in. Dat werd duidelijk toen er in Nederlandse kranten een bericht verscheen dat de Spaanse regering menstruatieverlof bij wet wil regelen voor vrouwen die daar zoveel last van hebben dat ze een paar dagen niet kunnen functioneren. En geloof me ik weet uit ervaring: heftige menstruatieklachten zijn geen pretje.

Briefje van de dokter

Sommige mannen onder het bericht brulden meteen: ‘Wij willen ook vrij’ en ‘Daar wordt misbruik van gemaakt’. En uiteraard maakte een enkeling een vrouwonvriendelijke opmerking. Een aantal vrouwen riep: ‘gewoon doorgaan. Dat moest de generatie voor ons ook. Het valt allemaal wel mee’. De toetsenbordridders die het verhaal uiteraard niet helemaal gelezen hadden of begrijpend lezen erg moeilijk vinden, gingen aan de passage voorbij dat vrouwen met extreme klachten wel een briefje van de Spaanse dokter nodig hadden…

Aanstellerij

Een paar dagen later stond er een bericht in de krant over vrouwen in de overgang die extreme klachten hadden en die bijna niet konden functioneren. Ook daar werd in de comments gesproken van aanstellerij. Gewoon doorgaan, want (alweer) vroeger deden vrouwen dat ook. Een enkeling ging zelfs zo ver door op te merken dat het helemaal niet zo gek was dat werkgevers liever mannen aannamen dan vrouwen… Want ja menstruatie- en overgangsklachten levert verzuim op. En het voelt of er nog steeds een taboe op zit: praten over de overgang. Als je het er niet over hebt, is het er niet. Nou ik kan je vertellen zo werkt het niet. Ik ben behept met een hoge pijngrens en een veel te grote dosis verantwoordelijkheidsgevoel, dus ik ga wel door.

Disbalans

Maar ik weet nu dat de lichte depressie die ik vorig jaar had niet alleen aan de stress van de coronamaatregelen en de lockdowns lagen. De disbalans van mijn hormonen heeft daar ook een grote rol in gespeeld. De overgang is niet alleen opvliegers en nachtzweten of een kort lontje hebben. Het is voor sommige vrouwen ook: sombere gedachten, angst- en paniekaanvallen. Dus nee extreme klachten door menstruatie en overgang is geen aanstellerij. Daar mag best wat meer aandacht voor zijn. Er is wat aan te doen. Maar wij vrouwen moeten eerst ophouden zo streng voor onszelf en elkaar te zijn door te zeggen dat het er allemaal bij hoort en dat we ons lot moeten dragen. Daar ben ik wel klaar mee.