‘Marielle, weet je waarom je nog single bent? Je bent gewoon te dik.’ Ik was met stomheid geslagen toen ik een oudere man dit tegen me hoorde zeggen. Hij had zich al vaker uitgelaten dat hij het maar vreemd vond. Een vrouw van boven de dertig, met een eigen huis en een auto, maar geen vent en kinderen. ‘Liever dik, dan lelijk’, flapte ik er tegen hem uit. Waarop hij boos werd, want ik kon hem toch echt niet lelijk noemen. Dat was niet beleefd.

Fatshamers

Ik vond het niet leuk op dat moment. Nog steeds niet. Dat hij mijn partnerloze leven verbond aan mijn omvang. Maar zoals ik het nu bekijk, klopte het wel. Ik was niet bepaald slank, maar dat was niet de reden waarom ik single was. Ik hield niet van mijn lijf. Dat had zo zijn redenen. Een daarvan waren fatshamers zoals hij. Die met negatieve opmerkingen dachten dat ze mij wel aan het afvallen zouden krijgen. En door die fatshamers dacht ik dat ik nooit goed genoeg zou zijn, dus geen enkele man of vrouw zou ooit geïnteresseerd zijn in mij. Gelukkig is mijn negatieve zelfbeeld verdwenen. Eet ik rustig een stukje taart en op mijn eigen verjaardag wel meer dan een. Zonder schuldgevoel.

Gamen en Lego bouwen

Inmiddels hou ik van mezelf en mijn lijf. Ik ben nog steeds single en dat is prima zo. Ik heb een fijn huis, een leuk leven en ben blij met mezelf. Leuke buren met kinderen die ik regelmatig mag lenen om leuke dingen mee te doen. Zoals gamen en Lego bouwen. Het kind in mij is er nog steeds en mag er zijn. En mocht ik ooit iemand tegenkomen in de liefde, dan wordt het latten. Ik hou van mijn vrijheid en van mezelf!